ජීවිත වියමනේ..වියු රටා එකින් එක........

අසම්මත...






 එක සැරේ වෙවුළලා ගිහින් හිරිගඩුත් මතු වුණේ පාන්දරම ශවර් එකේ වතුර ඔලුවට වැටෙද්දි සීතල නිසාද.... එහෙමත් නැත්නම් තව පැයකින් දෙකකින් එලඹෙන... ජීවිත කාලයක් බලාගෙන හිටිය ඒ මොහොත නිසාද කියල වෙන් කරගන්න බැරි තරම් කළබල වෙලයි මම හිටියෙ..... 

 රෑ එක මොහොතක් නින්දක් නොලබපු ඇස් දෙක කැතට පේනවද කියල මම ආපහු කණ්ණාඩියට එබිල බැලුවා... යාන්තමට මේක් අප් එකක් දානවද..? 

 මේ ඉතින් පළවෙනි දවස නෙමෙයිනෙ.. ඒත් ඒ අවුරුදු දහයකටත් කලින්.... කෙල්ල කාලෙ... කන්ණාඩිය මට ඇද කළා..  

 ඉතින් යන්තමට කන්සීලර් ටිකක් ගාගෙන.. වෙනද වැඩට යද්දිනම් ගාන්න කම්මැලි ඒත් මම ආසම මැජෙන්ටා පාට ලිප්ස්ටික් එකෙන් තොල් දෙකට පොඩි ටච් එකකුත් දුන්නා... වැඩී කියල හිතල පාට අඩු වෙන්න පිටි අල්ලෙන් ටිකක් පිහල දැම්මා... 

 විකාර....!! 

 කන්ණාඩිය මට ඇද කළා.. 

 කොන්ඩෙ වේලගෙන යනවද.... තෙත පිටින් යනවද.....? තවත් ප්‍රශ්ණ..!! 

 "ළමයෝ.... ට්‍රැෆික් වෙලාවට කලින් පිට වෙන්න... නැත්නම් ටවුන් හෝල් යද්දි ලන්ච් වෙලාව වෙයි...එතකොට ඔය ඔෆිස් වල මිනිස්සු අල්ලන්න හම්බවෙන්නෙ නෑ" අම්මා කෑගැහුවා.. 

 ඔන්නොහෙ තෙත පිටින්ම යනවා... කාර් එකේ AC එකට වේලෙයි... මම තෙත බේරෙන කොණ්ඩෙ පිටින්ම දඩිබිඩියෙ ඇඳගත්තා.. 

 "ඕන කරන ඔක්කොම ඩොකියුමන්ට්ස් එහෙම ගත්තද... ? " "කෝ වැඩකට එළියට යද්දිවත් උදේට කාල යන පුරුද්දක් නෑනෙ...උයලත් තියෙන්නෙ..." 

 ළමයින්ට පුත්තලං බූරුවො හත් දෙනෙක්ගෙ වයස ගියත් අම්මලගෙ බර බරෙන් නම් ගැලවීමක් නෑ... 
 
 "බැ බෑ අම්මෙ.... පරක්කුයි" මම පහත් වෙලා අම්මට වැන්දා... 

 "කෝ ඔය ගවුමෙ කර හදාගන්න..." අම්මා මගෙ අඩු පාඩු හරිගැස්සුවා... 

 තව හිටියොත් තව හිත කළබල වෙනවා... 

 "අම්මෙ බබාගෙ දවල් කෑම එකට අර තම්බපු මාලු කෑල්ල පොඩි කරලා දාන්න... එද්දි යෝගර්ට් අරන් එන්නම්..." තව මුකුත් අමතක වුණාද කියල මම කල්පනා කළා... 

 "හරි හරි ඒව මම බලාගන්නම් ඔයා පරිස්සමට ගිහින් එන්නකො..."

 අඩියට දෙකට මිදුලට බැහැල ඒ ගමනින්ම කාර් එක ගේට්ටුවෙන් එළියට දාල ප්‍රධාන පාරටත් වැටුනට පස්සෙයි මම වාහනේ අයිනකින් පොඩ්ඩක් නතර කළේ... 

 සීට් එකේ පස්සට හේත්තුවෙලා ඇස් දෙක තදට වහගෙන මම හිතුවෙ හිනාවෙන්නද අඬන්නද කියලයි ... මට ලොකු හුස්මක් වැටුණෙ නවත්තගන්න හිතන්නත් කළින්... 

 දස දහස් වතාවක් හීන මවන්නැති තමයි...ඒත් සැබෑ ජීවිතේ කවදාවත් මෙහෙම දවසක මෙහෙම මොහොතකට මූණ දෙන්න වෙයි කියල කවමදාවත් නොහිතුවත්.... දැන් ඒ මොහොතට මූණ දෙන්නම වෙනවා.... ඉතින් මම ආපහු ගමන පටන් ගත්තා.... 

 හයිලෙවල් එකෙන් බොරැල්ලට හැරෙන හන්දියට ආවම...... 
 හරවන්නෙ නැතුව දිගටම ගියා.... !! 

 කාර් එක මම එන්න ඕන තැනට ඇවිත් නතර වුණා.... හිනා යනවද...? ඇත්තටම එදා කොහොම එතනට යාගත්තද අනතුරක් නොවී කියල තාම විශ්වාස නෑ... එච්චර හිත කළබල වෙලා.. අත් දෙකේ ඇඟිලි හීතල වෙලා හිරිවැටිලයි තිබුණේ.... 

 මම විනාඩි 4-5ක් පාර්කින් එකේම පමා වුණා... තනි වීදුරු බිල්ඩිමේ පිරිසිදු දර්ශණ පථයෙන් මට පිළිගැනීමේ කවුන්ටරේ හොඳටම පෙනුණා.... එතන තිබුණු ලොකු මල් සැරසිල්ල රෝසද.... ඕකිඩ් ද.. කානේශන් ද. අදටත් මට මතකයක් නෑ.... 

 ඒත් එතනම හිටිය හුරු පුරුදු මූණක්.... !!! 

 ඔව් මට...මතකයි.... 
 අද වගේ මතකයි... !!... 
 ජීවිතේ මට කවදාවත්ම අමතක කරන්න බැරිම 

ඒ ඇස් දෙක .... !! 
.
.
.
.
.
 
ෆෝන් එක බිප් ගාපු හඬින් මම කල්පනා ලෝකෙන් බිමට වැටුණා... 

 "ඔයා දැන් කොහෙද... මෙතනට ආවම කියන්න.. මම රිසෙප්ශන් එක හරියෙ ඉන්නම්.. ඔයා තනියම යන එක හරි නෑ නෙ... පරිස්සමින් එන්න.... " 

 හ්ම්ම්.... සීට් එක පස්සට කරලා මම ඩ්‍රරයිව් කරද්දි ගලවපු හීල්ස් දෙක දාගත්තා... බෑග් එකෙන් පනාව අරන් අවුල් වෙලා තිබ්බ කොණ්ඩෙ පොඩ්ඩක් හදාගත්තා.... තාම තෙතයි....!! දැන් ඉතින් මොනාකරන්නද... 

 "මම ඇවිත් ඉන්නෙ.. ඉන්න ඇතුළට එන්නම්...." රිප්ලයි එකට ගියේ තප්පරෙන් අටෙන් එකයි... 

 හැම තැනම හචාමල්ල වගේ අරන් යන හෑන්ඩ් බෑග් එක අතට අරන් කාර් එක ලොක් කරලා මම හුස්මක් ගත්තා... 

 අන්තිම වතාවට එයාව දැක්කෙ... නුගේගොඩදි.... මැක් එකේදි.. එදා මැක් එකේ පඩි නැග්ග විදිහ මතක නෑ වගේම මෙදා තරු හෝටලේ පඩි නැග්ග විදිහත් මතක නෑ මට.... 

 මම දොරෙන් ඇතුල් වෙද්දිම එයා මාව දැක්කා... ඒත් මට ඒ ඇස් දිහා බලන්න ලැජ්ජ හිතුණා... අපි මුකුත් කතා කළේ නෑ.... එයා ඉස්සර වුණා... මම පස්සෙන් වැටුණා... 

 ලිෆ්ට් එකේ තව සෙනග හිටිය නිසා අපට කතාකරන්න වුණේ නෑ.... කෙටි කොරිඩෝවකට පස්සෙ එයා දොර ඇරියා... 

 අන්තිමේදි..... අපි වටේ වෙන කවුරුත් හිටියෙ නෑ... අපි දෙන්නා විතරයි... "ඉතින්... " එයා ඇඳෙන් වාඩි වුණා... මමත් ලඟින්ම නොවුණත් ලඟපාතින් වාඩි වුණා.... 

 අපි මොන මොනාදෝ කතා කළා... හරියට .... ට්‍රැෆික් සෙට් වුණාද...? උදෙන්මද ගෙදරින් ආවෙ? උදේට කාලද...? කැම ඕඩර් කරන්නද.... වහින්න වගේ නේද... ඔන්න ඔය වගේ නොයෙක් දේවල්.. 

 ඒ මුළු වෙලාවෙම මම හිටියෙ ඇස් දෙක හරවලා එයා දිහා කෙළින් බලාගන්න ලැජ්ජවෙන්... විකාරයක් වගේ තමයි.... ඒත් වයස තිස්පහත් පනින්න ඔන්න මෙන්න වුණත් පෙම්වතාව මුණගැහෙන්න මුල්ම දවසෙ ගිය පුංචි කෙල්ලෙක් වගේ මගේ පපුව හරි සද්දෙට ගැහුණා... 

"ගෙදරින් එද්දි අම්මට සැක හිතුණෙ නැද්ද....? "
"නෑ මම කලින්ම කියලනෙ තිබ්බෙ අද ටවුන් හෝල් යන්න ඕනෙ කියල...''

''පුතා.....?''

''මම එද්දි නිදි.....'' 

''හ්ම්ම්ම්.....''

 මගේ ඇස් වලට තෙතක් එකතු වෙනවා දැනිලා මම අහක බලා ගත්තා... අද අඞන්නෙ නෑ කියල නේද කිව්වෙ.... මම මගෙම හිතට තරවටු කළා... අඞනවනම් හේතු දාහක් තියෙන දවසක නොඅඞ ඉන්න මම හිත එක්ක ඔට්ටුවක් ඇල්ලුවා....

  ආයෙමත් දිග නිහැඬියාවක්......

 "කෝ........ඔයා මුකුත්ම කියන්නෙ නෑ නෙ....."

 වැරදීමකින්ද මන්දා එයාගෙ අත මගේ අතේ වැදුණා... පපුව නැවතුණා වගේ දැනුනත් මම අත අහකට ගත්තෙ නෑ... මට එච්චර හයියක් තිබ්බෙ නෑ... එයා බොහොම පරිස්සමට මගේ ඇඟිලි වලින් අල්ලගත්තා... 

 "අනේ මන්දා..." මං මගේ සුපුරුදු උත්තරේ දුන්නා... 

 "බබා....." 

 "ම්ම්ම්ම්....." 

 "මට ඕන වුණා ඔයාව බලන්න.... මැරෙන්න කළින් එකම වතාවක් හරි...." 
 
 "මං දන්නවා..... " 

 "ඔයා අකමැත්තෙන්ද ආවෙ...? තරහින්ද ඉන්නෙ....??" 

 ''මම ආවෙ අකමැත්තෙන් නෙමෙයි කියල ඔයා නොදන්නවා නෙමෙයිනෙ.... ඒ වුණත්...'' ඒත් මට ඒ කතාව ඉවර කරන්න වුණේ නෑ...  

 එයාගෙ ෆෝන් එක රින්ග් වුණා... මගෙ අත එයාගෙ අතින් අත ඇරුණා..... 

  සද්ද කරන්නෙපා...එයා තොල් දෙකට ඇඟිල්ල තියලා සංඥා කළා...

 එයාගෙ අයිතිකාරයා.....!!! 

 මගේ උගුරෙ මොකද්දෝ හිරවුණා...පපුවෙ එකසැරේටම ගින්දරක් ඇවිලුණා... ඇස් දෙක බොඳ වෙනවා වගේ දැනෙද්දිම මම නැගිට්ටා... 

 චතුර ෆෝන් එක අරන් බාතෲම් එකට යද්දි මම ගියේ කණ්ණාඩි මේසෙ ලගට.... මම වම් අතේ මුදුගිල්ලෙ තිබ්බ මුද්ද ගලවලා හෙමීට මේසෙ උඩින් තිබ්බෙ කණ්ණාඩිය දිහා නොබලම.....මගේම හෘදශාක්ශියත් මට චෝදනා කරන බව මම දැනන් හිටියා...

 බැල්කනියට අඩිය තිබ්බම හිතට පොඩි සහනයක් දැනුණා.... හෝටලේට එපිටින් තිබ්බෙ මුහුද.... අපි දෙන්නගෙ කතාවෙ කවදාවත් මුහුදක් තිබ්බෙ නෑ.... 

 "අපි මෙහෙම හමු වෙන්න හිටිය දෙන්නෙක් නෙමෙයි...." මම හෙමිහිට මුහුදට කෙඳිරුවා... 

 මුහුද මට ඔලොක්කුවට හිනා වුණා.... හොඳටම හිනා වෙලා රැළි අතරින් වෙන කෙනෙක්ගෙ ඦායාවක් මවලා පෙන්නුවා... මුහුදත් එක්ක මට මතක දුන්න කෙනෙක්.....!!! 

 ඔව්... එයා... මගේ අයිතිකාරයා... දෙයියනේ... මම මොනවද මේ කරන්නෙ... පහුගිය අවුරුදු දෙකක් තිස්සෙම මගේ හිත තිබ්බෙ මඩේ හිටවපු ඉන්නක් වගේ.... 

 චතුරට මගෙ හිතේ තිබ්බ ආදරේ කවදාවත් මරලා දාන්න මට පුළුවන් වුණේ නෑ.... අවුරුදු අටකට පස්සෙ මට ආපහු එයාගෙ කටහඬ ඇහුණු මොහොතෙම මගේ හදවත මට කිව්වා...." මෝඩි...! එයා මොන ගින්නක උඹව දාලා ගියත් උඹ එයාට තාමත් ආදරෙයි...! " කියලා... 

 "ඒත් මම මාධවටත් ආදරෙයි... බොරුවට නෙමෙයි අවංකවම... ඒක ඔයත් දැක්කා... ඔයා බලාගෙන හිටියා..." මම හිතින් මුහුදට මිමිණුවා.... 

 මුහුද මුකුත්ම කිව්වෙ නෑ.... වෙරළට හාදුවක් දීදී හෙමින් හෙමින් රළ නඟ නඟ හිටිය විතරයි.... 

 "මොනාද මැණික කල්පනා කරන්නෙ....?" මගේ කණ ලඟම ඇහුණු හඬින් මාව ආපහු පියවි ලෝකෙට ඇදල ගත්තා.... 
 
"මුකුත් නෑ....කෝල් එක ඉවරද....?" 

 "හ්ම්ම්... එයාගෙන් බේරෙන්න බෑ කොහෙ ගියත්.... ඒත් අපි ඒ ගැන කතා නොකර ඉමු...." 

 "හාකො......." 

 චතුර සීරුවට මගේ අතින් අල්ලගත්තා.... මම හිටියෙ තවමත් මුහුද දිහා බලාගෙන..... 

 එයාගෙ හුස්ම මගේ කන් පෙත්ත ගාවම මට දැනෙද්දි...... ඉස්සරම දවස් වල වගේම මාව දියවෙලා ගියේ ඉබේටමයි... මම යාන්තමට එයා දිහාට බර වුණා... මගේ අතත් එක්කම චතුරගෙ අත මගේ ඉණ වටේ ගියේ එයාගෙ පපුවට මාව තද කරගෙන...... 

 විනාඩියක් එහෙමම නොසෙල්වී ඉඳපු එයා ඊලඟට හරිම සිනිඳුවට මගේ හිස් මුදුනෙන් හාදුවක් තිබ්බා........... මගේ තෙත කොන්ඩෙ හීතල අස්සෙන් මට එයාගේ තොල්වල උණුහුම ඕනෙවටත් වඩා දැනුණද මන්දා....... 

''පාන්දරම නෑවද....? තාම තෙතයි බබා...''

''හ්ම්ම්ම්....'' 

එයාගෙ හුස්ම මගෙ හිස කෙස් අතර හැමතැනම රිංගනවා.... හරියට දඟකාර සුලඟක් වගේ....

''සුවඳයි....'' තෙත කෙස් රොදවල් එහා මෙහා වෙලා ගිහින්...දකුණු උරහිස ගාවදි ඒ හුස්ම මට මිමිණුවා.....

''ම්ම්ම්ම්ම්ම්...........''

මොහොතකට අපි දෙන්නටම කියාගන්න වචන අමතක වුණා....

 "අපරාදේ මම හදිසි වෙලා ඔයාව නැති කරගත්තා බබා.. "එයාගෙ කටහඬ බිඳුණා... 

 චතුර ඔයා අඬනවද....!! මට එක සැරේටම බය හිතුණා... 

 මම එයාගෙ පැත්තට හැරුණෙ ඉබේටම.... එයාගෙ ඇස් වල කඳුළු.... 
 
 අනේ... 

 "අඬන්න එපා සුදූ.... ඒක අපේ ලැබීම වෙන්නැති.... " 

 එයා දෝතින්ම මගෙ මූණ අල්ලගත්තා... 

 "මම ඔයාට මේ තරම් ආදරෙයි කියලා ඒ දවස් වල මට නොතේරුණේ ඇයි බබා..... ඔයා මගේ.... ඔයා වෙන කෙනෙක්ගෙ කියලා මට හිතන්නත් බෑ...." 

 මට එයාගෙ ඇස් දෙකේ තිබ්බ ආදරේ තවත් දරාගන්න පුළුවන් වුණේ නෑ.... 

  මම ඇස් දෙක පියාගත්තෙත්.. 
 එයාගෙ තොල් දෙක මගෙ දෙතොල් වහගත්තෙත්... 
 මට මුලු ලෝකෙම අමතක වෙලා ගියෙත් එකම වෙලාවේ..... 

  ඒ තොල් දෙකේ හුරු පුරුදු ගතිය.....!!! 
 හරියට මේ පැයකට කළිනුත් ඔයා මාව සිප ගත්තා වගෙ....!!! 
 ඒත් ඊලඟ මොහොතෙ එයා මාව අතෑරියා... 

 මාව බැල්කණියෙ තනිවෙන්න ඇරලා එයා ඇතුළට ගියා.... එයාගෙ අත් කිටි කිටියෙ මිට මෙළවිලා.... එයා ඉඳගත්තා නෙමෙයි ඇඳ උඩට කඩා වැටුණා කිව්වොත් හරි... 

 යාන්තමට වැහි කෝඩයකුත් පටන් අරන්... මුහුදු හුළඟ එක්ක උස දොරෙනුත් ඇතුළට එන්නයි පොරේ.... මමත් ඇතුළට ඇවිත් එක ස්ලයිඩින් ඩෝර් එකක් වැහුවා....ඒකටම බර වෙලා උන්නා.... ඒ වෙලාවෙ හිතේ මුකුත්ම තිබුණේ නෑ.... 

 චතුර ඇඳවිට්ටමට ඇල වෙලා මන් දිහා බලන් ඉන්නවා... නරක විදිහෙ බැල්මක් නම් මට කේන්ති ගන්නවත් තිබ්බා.... ඒත් ඉවසන්න බැරි තරම් ආදරණීයව....! 
 ඒ බැල්ම දරාගෙන ඉන්න බැරිම තැන මම කටහඬ අවදි කළා.... 

 "මොනා හරි කියන්නකො...." 

 "බෑ...." 

 "ඇයි.... එච්චරටම කියන්න දෙයක් නැද්ද...? " 

 "හැමදාම කතාකරනවනෙ.... අද මට බලන් ඉන්න ඕනේ හිත පිරෙනකල්ම......." 

 කම්මුල් වලට ලේ පිරිලා රත් වෙනවා මට දැනුණා...

 "මොනා..ද...ඔච්චර බලන්නෙ....?" 

 "ලස්සන...." 

 "අනේ.... බොරු නොකිය ඉන්න...." 

 "ඇත්තමයි... ලස්සන වෙලා හැඩ වෙලා ඔයා.....''

 ''නාකි වෙලා කියලත් කියන්න.... '' මම කිව්වෙ ලැජ්ජාවෙන්....

 ''මට එහෙම හිතෙන්නෙම නෑ කෙල්ල... ඔයාව මට තාමත් පේන්නෙ පුංචි කෙල්ලෙක් වගේ ඇත්තමයි  promise....කෝ එන්න මෙතන්ට...." චතුර අතින් එයා ලඟම ඇඳට තට්ටු කළා... 

 මීට අවුරුදු දහයකට කලින් හීතල පෙබරවාරියෙ එක දවසක හෙවණැල්ලක් මගේ හිතේ ඇඳිලා හිත හිරිවට්ටලා ගියා... 

 එදත් මම වචනෙක පොරොන්දුවකින් හරි අයිති වෙලා හිටියෙ වෙන කෙනෙක්ට.... ඒත් චතුර ලඟට කතා කළාම මට නොගිහින් ඉන්න හිත දුන්නෙ නෑ...... 

 අදත්..... මම නීත්‍යානුකූලවම අයිති මාධවට වුණත්.....! 

 මම හෙමිහිට ගිහින් එයා ලඟින් ඉඳගත්තා... මගේ පපුව ගැහෙන සද්දෙ එයාට ඇහෙයිවත්ද කියල බයේ මම පපුවට අතත් තියාගත්තා.. තියාගත්ත නෙමෙයි ඉබේටම තියවුණා... 

 "ඇයි.... මම මුකුත් දකියි කියලා බයද....? " එයා ඇහුවෙ විහිලුවට... 

 ඒත් මට හිත රිදුණා... 

 "හැමදේම මුලින්මත් දැක්කෙ ඔයානේ සුදූ.... හැමදේම දෙපාරක් නොහිතා දුන්නෙත් ඔයාට... ඔයා ඒක නොවටිනා දෙයක් ගාණට වීසි කරල දාල ගියාට....." මගේ කටින් වචන පැන්නේ ඉබේටම.... 

 චතුරගෙ මූණ අඳුරු වුණා.... ඇස් දෙකේ එළිය මැකුණා.... 

 "මම දන්නවා බබා.... මම මොන දේ කළත් ඔයාට දුන්න වේදනාවට සමාවක් ලබන්න වටින්නෙ නෑ කියලා...." එයා හැදුවෙ නැගිටලා යන්න.... 

 ඒත් මම එයාගෙ අතින් අල්ලගත්තා..... "යන්න එපා... ප්ලීස්... මගෙ ලඟින් ඉන්න.....දැන්වත්....!" 

 චතුර ආපහු හැරිලා...හෙමිහිට මගේ ඇස් දෙකට එබුණා....

 ''තාම මට ආදරෙයි නේද කියන්න.... ඉස්සර වගේම.....?''

 ''ඉස්සරටත් වඩා....'' මම ඇස් දෙක පියාගෙන මිමිණුවා....

 "ඇත්තමයි මැණික.....මමත්.......  
  ආදරෙයි..කියාගන්න බැරි තරම් ආදරෙයි...." 

 මේ වතාවෙ අපෙ දෙතොල් හමු වුණේ හදිසි නොයිවසිල්ලකින්.... 

 හදවතේ අවුරුදු ගාණක්ම කොටු කරපු සීමා මායිම් කඩාගෙන චතුර ගැන ආදරේ දෝර ගලන හැටි මට දැනුණා.. ඒ තොල් දෙක මගෙ දෙතොල් හොඳටෝම රිද්දලා ඊළගට මගේ බෙල්ල..කන් පෙති....ලැම හොයාගෙන තව ටික දුරක් ගියා.... 

 ඉවසගන්න අමාරු තරම් වෙලාවක් එතන පමා වුණු එයා...තවත් දුර ගියාට කමක් නැද්ද කියල අහන්න වගේ තප්පරේකට නතර වුණා... ඒත් මං මොන හිතින් එයාව නවත්තන්නද....... 

 කෙඳිරියකට එහා ගිය මගෙ සුසුම් හඬ... නොයිවසිල්ලෙන් මිමිණෙන එයාගෙ නම...වචනෙන් නැතත් ඉඟියෙන්ඒ... අවසරය.. අයිතිය එයාටම දෙන්න ඇති....

 ලෝකය ඉස්සරහ... සමාජය ඉස්සරහ මම සමාවක් නැති වරදකාරියක් වෙන්න ඇති.... ඒත් දෙවියන් ඉස්සරහ මට සමාව ඉල්ලන්න පුලුවන්... ඒ මම චතුරට ආදරේ කළ තරම් ලෝකේ කිසිම කෙල්ලෙක් කාටවත්ම ආදරේ නොකරන්න ඇති නිසා.... 

 ඉතින්....එයාගෙ දඩබ්බර අතකින් මගේ ආසම ගවුමෙ කර ලිහිල් වෙලා ගියා.... ඉස්සරම දවසක පුංචි කෙල්ලක්ව දැකපු මාව දැන් පරිණත ගැහැණියක්ව දකිද්දි එයාට මොනා හිතුණද දන්නෙ නෑ.... ඒත් ඒ හුස්ම ඉක්මන් වෙන හැටි මට දැණුනා...

 එයා නීතියෙන් අයිති වෙන කෙනෙක්ට තමයි...ඒත් එයා මගේ.... එයා හදවතින් මගෙ..... මගේ හදවත එහෙම කැගහද්දි ... මම හුස්ම හිර වෙන තරම් තදට එයාව වැළඳගත්තා....

 දස අවුරුද්දක් හිර වෙලා තිබුණු හැඟීම ඔක්කොම නාය යන මේ වෙලාවෙදි අපි අපිට අයිති නෑ කියල අපි දෙන්නටම මොහොතකටවත් මතක් වුණේ නෑ.... 

 මම සතුටු වෙන්නෙ මොනවයින්ද කියල එයාට විශේෂයෙන් අහන්න ඕන වුණේ නෑ... මම හිතන්නත් කළින් එයා මාව හුරු පුරුදු කවියක් වගේ කියවගත්තා.... මගෙ ඇඟේ හැම රෝම කූපයක් ගානෙම එදා වගේම අදත් එයා දැනගෙන හිටියා... එයාගෙ අත් දෙක උඩ මම වයලීනයක් වගේ සුසර වුණා... 

 මගෙ ගත පුරාම එයාගෙ නමින් සළකුණු මැවෙද්දි ඒ හැම වේදනාවක්ම මට මිහිරක් වුණා... ඒ හැම හාදුවකම, හැම පිරිමැදුමකම, හැම රිදවිල්ලකම, එයාගේ ආදරේ විතරමයි මට දැනුණෙ... ඒක ඇත්තටම උමතුවක්... 

 ''ඔයා මගේ රත්තරන්.... මගේ විතරයි... මගේ විතරමයි..... දෙයියනේ මම ඔයාට ආදරේ තරම් ඔයා දන්නවනම්.... '' එයා සීමාවක් නැතුව මිමිණුවා...

 මගේ කෙඳිරිළි වලට, අයැදුම් වලට, පුංචි පුංචි චෝදනාවලට එයා හරිම ඉවසිල්ලෙන් ප්‍රතිචාරාත්මක වෙන කොට එයාව මට වචන වලින් විතරක් නෙමෙයි....  ලේ මස් නහර ඇට මිදුළු ගැඹුරටම දැනුණා...... ඔව්...කවදාවත් කාටවත්ම අයිති නොවුණු විදිහට මම එයාට අයිති වෙලා කියලා මට දැනුණා... 

 ස්වභාවයෙන්ම ටිකක් හිතුවක්කාර ගැහැණියක් වුණ මම එදා එයාගෙ උණුහුමට කොහොම ඒ තරමටම නතුවුණාද කියල... මට හිතාගන්නත් බැරි තරම්.... 

 නෑ..... අපි දෙන්නම... අපි දෙන්නට අවනත වුණා කිව්වොත් හරි... එයාට ඕන වුණේ මගේ සතුට....මට ඕන වුණේ එයාගෙ සතුට... ඇත්තටම මම හිටියෙ වළාකුළු අතර...කොටින්ම හරිම සැහැල්ලුවෙන් ඉවසගන්න බැරි තරම් සතුටින්.. 

 අපේ ආදරේ උච්චතම විනාඩියෙදි.... ඒ රමණීය මොහොත ඉවර වෙන්න කළින් එයාගෙ තුරුලෙ....ඔව්...මම හදවත පැලෙන්න තරම් ආදරේ කරන මේ මනුස්සයගෙ තුරුලෙ මගෙ හුස්ම ගියත් කමක් නෑ කියල හිතෙන තරමට සංතෘප්තියකින්.... 

 කී වතාවක්.... මම එයාට ආදරෙයි කිව්වද දන්නෙ නෑ..... කී වතාවත් එයා මට ආදරෙයි කිව්වද දන්නෙත් නෑ.... 

 ඒත් සුළි සුළං ඉවර වෙලා මල් තුහින වැටෙන්න පටන් ගත්තට පස්සෙත් මගෙ හිතේ එයා ගැන හදවත ඉතිරෙන්න ආදරේ දෝරෙ ගලපු බව විතරක්ම මතකයි... 

 ජීවිතේ පළවෙනි වතාවට ඒ වෙලාවෙදි හිතුණා..... තව කෙනෙක්ගෙ ජීවිතේට ලං වෙන්න තීරණය කළා ඉක්මන් වැඩි වුණාදෝ මන්දා කියලත්.... ඒත් දෙයියනේ මම අවුරුදු පහක්ම බලන් හිටියා.... 

 මේ හිතේ දොරඟුළු කාටවත්ම නොඇර.... හිතින්වත් ඔයා ගැන තියෙන ආදරේට වැරැද්දක් නොකර....ඔව් අවුරුදුම පහක්....එහෙම වෙලත් මට ඔයාව මග ඇරුණ හැටි... 

 අඬන්නෙ නෑමයි කියල අධිශ්ඨානයෙන් උන්නත්... කෑ ගහල අඬන්නයි මට ඕන වුනේ.... ඔයා වෙනුවෙන්... මම වෙනුවෙන්  විතරක්  නෙමෙයි.. මාධව වෙනුවෙන්... මුකුත්ම නොදන්න මගේ නොදරුවා වෙනුවෙනුත්....

 දිග නිහැඬියාවකින් පස්සෙ ඔයා හඬ අවදි කළා... 

 "බබා.... ඔයා තරහද.... මම මෙච්චර දුරක් යන්න හීනෙකින්වත් හිතන් ආවෙ නෑ සුදූ... ඒත් ඔයාව දැක්කම මට ආදරෙ ඉවසගන්න බැරි වුණා...... " 

 "මම තරහ නෑ චතුර..... " 

 "බබා.....ඇයි බබා අපට මෙහෙම වුණේ...?" ඔයාගෙ තුරුළෙන් නොමිදුණු මගේ ඔළුව හෙමිහිට අතගාන ගමන් ඔයා ඇහුවා..... 

 මම ඉතින් ඔයාට මොනා කියල කියන්නද...... 

 "අනේ මන්දා සුදූ......" 

එදා වගේම අදත් ජීවිතේ අතරමං වුණු මගේ හුරු පුරුදු උත්තරේ මම ඔයාට දුන්නා...



නුඹෙ වරදද...මගෙ වරදද...





      ඉස්සර වගේම අදත්...ගං දෑල අද්දරට ලස්සනට සුදෝ සුදුවට හඳ පායලා...:) මතකද ඉස්සර....අපි දෙන්නගෙ ආදරේ දිහා මේ හඳත් ආදරෙන් බලාගෙන උන්නු හැටි...අපි ලං ලංව නොහිටිය වෙලාවට වුණත් එකම හඳ දිහා බලාගෙන අපි ඒ තරම් ඈත නෑ කියලා හිත සනසගත්ත හැටි.....>:D< කිසිම සද්දයක් නැතුව එදා මේ හඳ අපේ ආදරේ රස වින්ඳා වගේම...තවත් එක දුක්බර දවසකදි ඔයා මගෙන් වෙන් වෙලා යද්දිත් මේ සඳ අපි දෙන්න දිහා බලාගෙන හිටියා...

යදම්.....




      අලුතින් කාර්‍යාලයට පැමිණි 'ඇය' දෙස මම විමසිල්ලෙන් බලා උන්නෙමි... ඇගේ මේසය තිබුණෙ මගේ ඇස්මානයේ නිසාත්..කිව නොහැකි කුමක්දෝ නොපැහැදිලි හේතුවක් නිසාත් නිරන්තරයෙන්ම ඒ දෙසට නෙත් යොමු වීම වලක්වාගන්නට මට අපහසු බවක් දැනිනි...

      ආ දින සිටම කා සමගත් සුහදව සිනාසෙමින් කතාබහ කරමින් කුළුපග වන්නට ඈ සමත් වූ හෙයින් බොහෝ අලුත් සේවිකාවන්ට මෙන් වදය ගසා ඇය වෙහෙසවන්නට අප නොපෙළඹුනෙමු...එසේ වුවද අප ඈ ගැන දැන සිටියේ ඉතා අල්ප තොරතුරු ප්‍රමාණයකි..ඈ පැමිණි මුල්ම දින පටන් ගෙවී ගිය සතිය මුළුල්ලේම සේවයට වාර්ථා කිරීමේ ලේඛණයේ පළමු පේළිය ඇගේ රවුම්ද නොවූ..දිගුද නොවූ ලයාන්විත අත'කුරු වලින් අත්පත් කරගනු ලැබිණි...

සුළැඟිල්ලට කිරි එරුණු ලොකු අප්පච්චි....

    
ලොකු තාත්තයි ලොක්කම්මයි සමගින්.....

      කතාවක් අහල තියෙනවද... සහෝදරයො...විශේෂයෙන් බාල සහෝදරයො..ඒ  කියන්නෙ මාමලා තමන්ගෙ සහෝදරියන්ගෙ දරුවන්ට හරිම ආදරෙයි කියලා.. කටවහරට කියන්නෙ.. අම්මා නැති දාට මාමට සුළැඟිල්ලට කිරි එරෙනව කියලයි..

      මකුළු පැංචිට නං අම්මගෙ පැත්තෙන් මාම වෙන්න කෙනෙක් හිටියෙ නෑ..මොකද පැංචිගෙ අම්මා ගෑණු ළමයිම හතර දෙනෙක් හිටිය පවුලක බාලය..ඉතින් මාමලා කොයින්දෑ..හැබැයි ඉතින් ආදරෙන් හුරතල් කරන්ඩ මාමෙක් නැති අඩුව පැංචිට කවදාවත් නොදැනුනේ..ඊටත් වැඩිය ආදරණීය කෙනෙක් පැංචිට හිටිය හින්දයි... ඒ තමා පැංචිගෙ ලොකු අප්පච්චි..නැත්තන් මහප්පා... ඒ කියන්නෙ පැංචිගෙ අම්මගෙ දෙවෙනි අක්කගෙ අයියා...

යළි......

      


      හ්ම්ම්....හරියටම මාස හතකුත්..තවත් දවස් තුනකුත් ගෙවිල ගිහින්..පැංචිගෙ දුකට සැපට තනියට හිටපු වියමනත් පැංචිගෙ හිත වගේම පාලුවට ගිහින්..ගෙවුණු දින සති මාස ගාණෙම එන්න බැරි වුණේ ඇයි කියල පැහැදිලි කරන වැල් වටාරම් ගොඩකින් පටන්ගන්න ගියොත් තව සති ගානකට මේ පිටුවෙ තියෙන මකුළු දැල් ටික පිහාගන්න බැරි වෙන හන්දා...ඒ ආලවට්ටම් මුකුත් නැතුවම ආපහු ටික ටික ලියන්නයි පැංචිගෙ කල්පනාව..

      දැන්නම් ගොඩක් යාලුවන්ට වියමන අමතක වෙලත් ඇති..හැමදාම ඇවිත් අලුත් මොකුත් නැති නිසාම දැන් දැක්කත් නොදැක්ක වගේ ඉන්න අයත් ඇති..ඒ වගේම මේ ඊයෙ පෙරේදත්..''අනේ බං පැංචියෙ..දැන් ඔය හූල්ල හූල්ල...අයිස් ගැහුව ඇතිනෙ...ආපහු ලියමු නේද...'' කිය කියා වද දුන්නු අයත් හිටියා..ඉතින් ඒ හැමෝටම පිං සිද්ධ වෙන්න තමා පැංචිට ආයෙමත් ලියන්න හිතුනෙ..

ඒ හැමදේම ඔහොම වුණත්..යාලුවො 200 ක්ම වියමනට එකතුවෙලා එදාමෙදාතුර..ඒ හැමෝවම පැංචිට ගොඩාක් වටිනවා..ඔන්න එහෙනං ආයෙම වියමන වියනවා හොදේ....... 




සිහින...සැතකින් සිඳින්නට පෙර.....!!!




     මංචිලාට සති කිහිපයකට කලින් ඉගෙන ගන්න යෙදිල තිබුණු විෂයය තමයි ''ප්‍රසව වේදය''..එහෙමත් නැත්නම් OBSTETRICS (කෙටියෙන් නම්..Obs)....කියන්නෙ...cycle එක (අධ්‍යයන කාලය) තිබුණු සති දෙකම කම්මැලි කමක් නැතුව ඉගෙන ගන්න ආස හිතෙන පාඩමක් තමයි Obs. කියන්නෙ...ඒ කාලෙදි වෛද්‍ය විද්‍යාත්මක දැනුම ඇරුණහම ඇත්තෙන්ම අමුතුම අත්දැකීම් ගොඩකුත්....ඉතාම සංවේදී සිදුවීම් කීපයක මතකයනුත් ජීවිතේට එකතු වුණා කිව්වොත් තමා වඩාත්ම නිවැරදි.. 


     ඒ ගෙවුණු දවස් 12දි ලැබුණු ජීවිතෙ වටිනම අත්දැකීම් ගැන නම් බ්ලොග් එකේ ලියන්න මංචි කලින්ම තීරණය කරල තිබුණ වුණත්...බෙදාගන්නට කොහොමටවත් බලාපොරොත්තුවක් නොතිබුණු අත්දැකීමක් ගැනත් ඔයාලත් එක්ක බෙදාගන්න ඕන කියල මංචිට හිතුණේ මංචිටත් අයියණ්ඩියෙක් වෙන..බ්ලොග් අවකාශයෙ ඉන්න ඔයාලගෙන් ගොඩක් අය හොඳින්ම වගේ අඳුනන ''වර්ණ'' වලට පණ පොවන දිනේශ් අයියගෙ පෝස්ටුවක් දැකලයි....obs අන්තිම සතියෙදි දැනුණු කම්පනය ඒ පෝස්ටුව කියවලා ආපහු අලුත් වුණු නිසයි මංචිත් මේ ගැන ලියන්න හිතුවේ....


     දැනටමත් ඔයාලා ඒ පෝස්ට් එක කියවලා තියෙනවනම් දන්නවත් ඇතිනෙ...දිනේශ් අයියා එයාගෙ කවිපද අතර දිග ඇරල තිබ්බෙ මොනා ගැනද කියලා..ඉපදුණාම තාත්තය කියල පෙන්නන්න කෙනෙක් නැති නිසාම අම්මෙක් තමන්ගෙ දරු ගැබ විනාශ කරලා දාන්න යද්දි ඒ දරුවට දැනෙන හැඟීම්....ඇත්තෙන්ම හරිම වේදනාත්මකයි...


     ඉතින් කොහොමද මේ සිද්ධිය මංචිගෙ Obs cycle එකේ අත්දැකීම් එක්ක සම්බන්ධ වෙන්නෙ....???


     මාතෘ සායන විද්‍යාව යටතෙ යෙදෙන්නෙ ගර්භනී සමයෙ ඉන්න මවක් පිළිසිඳ ගත්ත දවසෙ ඉඳල..දරුවා බිහි කරන දවස වෙනකල් අම්මගෙත් දරුවගෙත් යහපත් පැවැත්ම ආරක්ශා කරගන්න වෛද්‍යවරයෙක් විදිහට මොනාද කරන්න ඕනෙ කියන කාරණා-කාරණායි....එතකොට දරුවෙක්ගෙ ජීවිතේ ආරක්ශා කරන එක වගේම නැති කරලා දාන එකත් ඉගෙනගන්න වෙන්නෙ ඒ යටතෙමද...???


     අවාසනාවකට වගේ...උත්තරේ ''ඔව්'' කියන එකයි...!!


     ලංකාවෙනම් ගබ්සාව නීතියෙන්ම තහනම් වුණාට...මකුළු පැංචි ඉගෙන ගන්න මේ රටේ...ගබ්සාව කියන්නෙ නීතියෙන් සම්මතයි කියල පිළිගත්ත දෙයක්....ඕනම හේතුවක් යටතේ 'ගබ්සාව' නීතිගත කරපු මුල්ම රට රුසියාවලු....ඒත් පස්සෙ කාලෙකදි පොඩි හරි වාසනාවකට ඒ නීතිය ''කළලයේ වයස සති 12ට (මාස තුනකට) වඩා අඩුනම් පමණක්'' කියන සීමාවෙන් කප්පාදු කරන්න කටයුතු කරල තියෙනවා...


     ඒ වුණත් කාරණා කීපයක් යටතේ...ඒ කියන්නෙ...

  1. ගර්භනීභාවය දිගටම පවත්වාගැනීම නිසා මවගේ ජීවිතයට තර්ජනයක් එල්ල වේ නම්...
  2. දරුවා බිහි වුණත් ශාරීරික හෝ මානසික සංකූලතාවයන් නිසා සාමාන්‍ය ජීවිතයක් ගෙවන්න බැරි බව වෛද්‍යවිද්‍යාත්මකව තහවුරු වේ නම්...
  3. ලිංගික අතවරයකට ලක්වීම නිසා සිදුවුණු අනවශ්‍ය ගැබ්ගැනීමක් නම්... හෝ...
  4. උපත්පාලන ක්‍රම භාවිතයක හෝ සැත්කමක අසාර්ථක භාවයක් නිසා සිදු වුණු ගැබ් ගැනීමක්...(ඔප්පු කළ හැකි සාධක සහිතව)

     කියන නිර්දේශ යටතේ ගර්භනී සමයේ ඕනම අවස්ථාවකදි ගබ්සාවක් ඉල්ලාසිටින්න රුසියානු ජාතික මවකට අවසර තියෙනවා...ඒ වගේම ඒ සඳහා වුවමණා කරන්නෙ ''මවගේ කැමැත්ත'' පමණයි....!! (පියාගෙ කැමැත්ත වුවමණා වෙන්නෙ නෑ)


     ඉතින් අපි මොන වගේ අදහසක්..මතයක් දැරුව වුණත්..ඒ ගැන ඉගෙනගන්න..දැනුවත් වෙන්න..මංචිලටත් ඉබේටම සිද්ධ වුණා...


     මේ ගැන පොතපතින් කියවද්දි පවා දැනෙන්නෙ ලොකු දුකක් තමයි..ඒ වුණත් සජීවී ගබ්සා සැත්කමක් දකින්න ලැබෙන එක නම් ඊට වඩා හරිම වෙනස් දුක්මුසු අත්දැකීමක්.....අවංකවම කිව්වොත් ලොකුම ලොකු කම්පනයක්... :((


     ඒ අතින් නම් අපි සෑහෙන පවක් කරලා ඇති...ජීවත් වෙන්න පෙරුම්පුරන ජීවිතයක් නැති කරන හැටි දකින්න තරම්... 


     ශල්‍යකර්මයේ බලාගෙන ඉන්න අමාරුම තැන තමයි...විවිධාකාර සැත්කම් උපකරණ අම්මගෙ යෝනී මාර්ගය හරහා ගර්භාශයට ඇතුල් කරල ගර්භාශ බිත්තියෙ කොටස් එක්කම කළලය එලියට අරගන්න ක්‍රියාවලිය...


      කළලය එළියට අරගන්නව කිව්වහම ඔයාලට මැවෙනව ඇත්තෙ ෆොසෙප් එකෙ එල්ලිලා චුට්ටන්ම චුට්ටන් බබෙක් එළියට එන හැටිද...???


     අපෝ නෑ...එච්චරවත් සුන්දර මවාගැනීමක් කරන්න කොහෙත්ම ඉඩක් නෑ.....ඒ පුංචි ජීවිතේ එළියට එන්නෙ...අර අඩූ පඬු වල පැටළිලා සම්පූර්ණයෙන්ම ලේ වලින් නෑවුණු පටක කොටස් විදිහටයි...හරියට සතෙක් මස් කරද්දි කෑලි කැඩිලා තැලිලා පොඩි වෙලා ගිය අතුණු බහන් වගෙයි...


     බලන්න මේ රූප දිහා....තමන්ගෙම ලෙයින් මසින් හැදුණු දරුවෙකුට මේ අපරාධය කරන්න...හදවතක් තියෙන....අම්මෙක්ට තාත්තෙක්ට පුළුවන්ද ඇත්තටම..... 



කාසියක් තියල තියෙන්නෙ ප්‍රමාණය ගැන අදහසක් ඇතිකරගන්නයි....

විනාශ වෙලා ගිය බලාපොරොත්තු.....


තවත් එක අහිංසකයෙක්.... :(




     උල් කතුරු....අඬු උපකරණ නපුරු සත්තු වගේ තමන්ගෙ දිහාට ලං වෙද්දි...කොයි මොහොතකදි හරි තමන්ගෙ ජීවිතේට හානියක් වෙයි කියලා බයේ ගැහෙන පුංචිම පුංචි ප්‍රාණියෙක් ගැන එක මොහොතකට හිතන්න...''අනේ මාව මරන්න එපා'' කියලා කෑගහන්න වත් පුලුවන්කමක්වත් නැතුව අසරණ වෙන...අම්මගෙ උණුසුම විඳින්න මග බලාගෙන හිටපු අහිංසක ජීවිතයක් ගැන හිතන්න....ඒත් ඒ අම්මම තාත්තම තමයි තමන්ගෙම සෛලයකින් ගොඩනැගුණු ඒ ජීවිතේ තමන්ට එපා කියලා තීරණය කරන්නෙ...


     ඇත්තෙන්ම මේ දරුණු සිදුවීම බලාගෙන ඉන්දෙද්දි මංචිටනම් ඇස් දෙකට ආපු කඳුලු නවත්තගන්න පුලුවන් වුණේ නෑ...මංචි විතරක් නෙවෙයි...මංචිගෙ යාලුවො හැමෝමත් පුදුම විදිහට කම්පා වුණා මේ සිද්ධිය දැකලා...කෙල්ලො කොල්ලො කියලා වෙනසක් නැතුවම....


     වෛද්‍ය විද්‍යාව හදාරන සිසුවියක් විදිහට මංචි වෛද්‍ය විද්‍යාත්මක සාධක නිසා සිදුකරන්න සිද්ධ වෙන ගබ්සාවන්ට දැඩි විරෝධතාවක් නැහැ..ඒ වගේ අවස්ථා වුණත් වලක්වගන්න පුළුවන්නම් හොඳයි තමයි....ගබ්සාවක් අනුමත කරන්න කලින් වෛද්‍යවරයෙක් තමන්ට පුලුවන් හැම දෙයක්ම කරන්නෙ ඒක වලක්වගන්නයි...ඒත් ඇත්තෙන්ම කරන්නම දෙයක් නැත්නම්....ඒ වගේ අවස්ථාවකදි සදාචාරාත්මක පැතිකඩ ගැන සංවේදී වෙනවට වඩා මුල්තැන දෙන්න වෙන්නෙ ජීවවිද්‍යාත්මක හේතු සාධක පිළිබඳව බව අපි හොඳින්ම දන්න දෙයක්...


     ඒ වුණත් සාධාරණ හේතුවක් නොවන හේතුන් නිසා ජීවිතයක් විනාශකරන එකට නම් මහම මහ අපරාධයක්...විශේෂයෙන්ම තරුණ තරුණියො අතින් සිදුවන අත්වැරදීම් නිසා..එහෙමත් නැත්නම් ආර්ථිකමය - භෞතිකමය සාධක මත තමන්ට දරුවෙක් හදන්න කාලෙ සුදුසු නෑ කියලා තීරණය කරන දෙමාපියන් නිසා......එහෙම සරල හේතු නිසා පුංචි ප්‍රාණියෙක්ගෙ ජිවිතේ විනාශ කරන එක මොන තරම් පවුද...??


     අනික් අතට මංචිට හිතාගන්න බැරිම දේ තමයි...මෙච්චරටම දියුණු උපත්පාලන ක්‍රම තියෙන කාලෙක...ජීවිතයක් නැතිකරන්න සිදු වෙන තරමටම දුරදිග යන්න තරම් ගැහැණියක් හෝ පිරිමියෙක් මෝඩ වෙන්නෙ කොහොමද කියන එක...තමන්ට දරුවො වුවමණාද නැද්ද කියලා මුලින්ම තීරණය කරලා...මේ වගේ වැරදීම් අවම කරගන්න හොඳටම ඉඩකඩ තියෙද්දිත් ඇයි ඇත්තටම මිනිස්සු මේ තරම් අකාරුණික වෙන්නෙ....අන්තිමේදි ඒ වැරදි වලට දඩූවම් විදින්නෙ අර ඇස් දෙකවත් ඇරපු නැති...කිසිම වරදක් නොකරපු...අහිංසක ජීවිතයක් නේද...??


     හැම ආගමකම පවා 'දරුවන්' දෙමාපියන්ගෙ ජීවිතයට ලැබෙන තෑග්ගක් විදිහටයි සලකන්නෙ.. අම්මගේ කුස තුළ හිටියත්... තාත්තගෙ ජාන කොටසකින් යැපුණත්... ඒ සෛල ගොනුව ඇතුලෙ තියෙන ප්‍රාණය අයිති ඒ දරුවටම මිසක අම්මට තාත්තටවත් නෙවෙයි..


     අම්මෙක්ගෙ කුස ඇතුලෙ ඉන්න පුංචි ප්‍රාණියට ඇත්තෙන්ම අම්මගෙ හැඟීම් දැනෙනවා..පොඩ්ඩක් හිතන්න...තනියම ජීවත් වෙන්න පුලුවන් කම තියෙන අපට පවා...අම්මගෙන් හරි තාත්තගෙන් හරි වචනයක් වත් වැරදිලා කියවුණොත් මොන තරම් දුක හිතෙනවද..??...එයාලට අපිව ඕන නෑ කියල හිතුනොත් මොන තරම් අසරණ කමක් දැනෙයිද..??...ඉතින් එහෙම එකේ...තමන්ගෙ ජීවිතය දරාගෙන ඉන්න අම්මයි තාත්තයි තමන්ව ප්‍රතික්ශේප කරන බව දැනුනහම අර පුංචි ප්‍රාණියට මොන තරම් දුකක්...අසරණකමක් දැනෙනවා ඇතිද...නේද...???


     ඉතින් කවදහරි දවසක...ඔයාලට හරි...ඔයාලගෙ දන්න අඳුනන කෙනෙකුට හරි මේ විදිහෙ තීරණයක් ගන්න සිදු වුණොත්..අනේ පොඩි හරි ඉඩක් තියෙනවනම්.....කරුණාකරලා මේ වගේ අපරාධයක් සිදු නොවන තැනට වැඩ කරන්න උත්සහගන්න..වෛද්‍යවරයෙක් ලඟට ගිහින් තමන්ගෙන් පණ ලබපු ඒ ප්‍රාණියගෙ හදගැස්මට මොහොතක් සවන් දෙන්න.....ජීවිතේ ගැන මොන තරම් හීන..බලාපොරොත්තු ඒ හඩේ පිරිල තියෙනවද කියලා තේරුම්ගන්න.....


     ඉතින් එහෙමනම්.....යන්න කලියෙන් මේ වීඩියෝවත් බලලම යන්න....වචනයෙන් නොකියවෙන බොහෝ දේ....රේඛාවලින් ඇඳෙන හැටි ගැන.....සංවේදී වෙන්න.....!!!









උපන්දින සිහිනය..........



      ආදර ජරමර..විරහ සීන් යනාදී සෙන්ටිමෙන්ටල් ලිපි ගොඩකට පස්සෙ...කාලයක් තිස්සෙ මග ඇරිච්ච ලිපියක් ලියන්න ඕනෙ කියල හිතුන ඔන්න....වෙනසකටත් එක්ක.... 


      පහුගිය දෙසැම්බර් අන්තිම...මංචි ලංකාවට ආපු බව ඔයාලගෙන් ගොඩ දෙනෙක් දන්නවනනේ..(නොදන්න අයත් එහෙනම් දැන් දැන ගත්තනේ..හිකිස්..) හදිස්සියේම ගත්ත තීරණයක් නිසා එහෙම එකපාරටම එන්න තීරණය කළා වුණත්..ඒකෙන් සමහර වැඩ නිකරුනේ අතපසු කරගන්න සිද්දවුණා වුණත්...මංචිට කාලයක් තිස්සේ මග ඇරුණු විශේෂ දවස් කීපයක්ම ගෙදර අයත් එක්ක සමරන්න අවස්ථාව ලැබුණා ඒකෙන්....හැම කලු වළාවකම රිදී රේඛාවක් තියෙනවය කියන්නෙ මේකට වෙන්ඩැති නේදෑ.... 

      ආහ්හ්...දැන් ඉතින් කියන්න අමතක වුණානේ මොනාද මේ විශේෂ අවස්ථා කියලා..පළවෙනි එක තමා ජනවාරි පළවෙනිදා...සිංහල අලුත් අවුරුද්ද වගේ ලොකුවට සමරන්නෙ නැති වුණත් දන්න කියන කාලේ ඉඳලම එදාට නැවුම් මුට්ටියකට කිරි ටිකක් උතුරවලා කිරිබතක් හදන එක මංචිගෙ ගෙදර සිරිතක්..මංචි තමා සාමාන්‍යෙන් ඔය කිරි උතුරවන වැඩේට සෙට් වෙන්නේ...ඉතින් පහුගිය අවුරුදු 3ම දොස් මුර මගෑරිලා ඔන්න මේ පාරත් මංචිම තමා කිරි ඉතිරෙව්වෙ.. දැන් ඉතින් ආයෙ අහන්ට දෙයක් නෑ අවුරුද්ද පුරාම කිරි උතුරනවා ඕං...හිකිස්.. 

       හරි එතකොට මොකද්ද මේ අනික් විශේෂ දවස...

මේ තියෙන්නෙ මංචිගෙ b'day cake එක..
      අනික් දවස තමා මකුළු පැංචිගෙ උපන් දිනේ...හෝව්..හෝව්...දැන් කට්ටිය බෝඩ් ලෑලි එහෙම උස්සගෙන කෑ ගහන්න පටන් ගන්න එපා..ඔන්න ඔය පහලින් තියෙන මංචිගේ ඇත්තම උපන්දින කේක් එකෙන් කෑල්ල ලෑල්ල කපාගෙන හෙමිහිට කන එක තමා තියෙන්නෙ.. :))...මංචිට මේ පිරුණෙ 24 වෙනි කිලෝ මීටර් කණුව නිසා ඔන්න ඉටිපන්දම් 24ක්ම ගැහුවා.. හිකිස්...කට්ටිය ඉටිපන්දම් ගනින්න කරදර වේ කියලයි ඕං මම ම කිව්වෙ...   


      මංචිට මේ ගෙදර අයත් එක්ක උපන්දිනේ ගතකරන්න ඉඩ ලැබුණෙත් අවුරුදු තුනකට පස්සෙයි...  හැබැයි ඉතින් වසීලීස්සගෙ රටේ ඉන්න යාලුවො සෙට් එක ඒකෙ අඩුවක් දැනෙන්න ඉඩක් නම් තිබ්බෙ නෑ..ඒ වුණත් මංචිට මග ඇරුණු එක දෙයක් නම් එහෙදි  හරියාකාරව සම්පූර්ණ කරගන්න විදිහක් තිබුණෙ නෑ.....


මේ තියෙන්නෙ තැන....
      මංචි දැනුම් තේරුම් තියෙන වයසට ආපු කාලෙ ඉඳලම මංචියි..එයාගෙ පවුලෙ අයයි පාර්ටි දානව වෙනුවට පොඩියට හරි දානමය කටයුත්තක් කරන්නයි පුරුදු වෙලා හිටියෙ..  පන්සලටම විතරක් නෙවෙයි...වැඩිහිටි නිවාසෙකට..ළමා නිවාසෙකට වගේ තැනකට...මගේ 16 වෙනි උපන්දිනේට ඒ විදිහට දානයක් දීපු තැන තමයි නාරාහේන්පිට තියෙන ''ශිල්ප ළමා සංවර්ධන ආයතනය''.


      ඒ ආයතනයේ ඉන්නෙ අනාථ දරුවන්ම නෙවෙයි..ඒ දවස් වල නම් ගොඩක් හිටියෙ යුද්ධය නිසා දෙමාපියන්ගෙන් ඈත් වෙන්න සිදුවුණු දරුවන්..(දැන්නම් ඒ වගේ දරුවො අඩුයි...වාසනාවකට වගේ)..ඊලඟට පවුල් බර දරාගන්න බැරුව දෙමාපියන් විසින් විවිධ අපරාධ වලට යොමු කිරීම හේතුවෙන් සුලු මට්ටමේ වැරදි වලට පෙළඹීම නිසා නීති මාර්ගයෙන් මානසික සංවර්ධනයට යොමු කරන ලද දරුවන් සහ දෙමාපියන්ගෙ අයහපත් කල්ක්‍රියාව නිසා,දරුවන්ට දෙමාපියන්ගෙන් සිදුවුණු අපචාරමය අඩත්තේට්ටම් වගේ දේවල් නිසා..දෙමාපියන්ගෙන් වෙන්කරල තියන්න උසාවි නියෝගයකින් නියම වුණු දරුවනුයි... 


අපි මේ බලන් ඉන්නෙ ඉස්කෝලෙ ගිය කට්ටිය ගෙදර එනකල්... :))
      මංචිගෙ උපන්දින වලට දාන දීපු තැන් වලින් මංචිට ගොඩාක්ම හිතට ඇල්ලුව තැන තමයි මේ ශිල්ප ළමා නිවාසය...    ඒකට හේතුව මෙන්න මේකයි කියල කියන්න නම් මංචිට තේරෙන්නෙ නෑ.ඒත් එතන හරිම ලස්සනට ළමයින්ට සුදුසු පරිසරයක් නිර්මාණය කරල තිබුණා..සමාජයෙන් පීඩනයට පත් වෙලා මානසික අවපාතයන්ට ලක් වෙලා හිටපු ඒ අහිංසක හිත් වලට අධ්‍යාපනය ලබා දීල..ලස්සනට පිළිවෙලට ජීවත් වෙන්න පුලුවන් විදිහෙ හොඳ ශක්තිමත් වැඩපිළිවෙලත් එතන ඇති කරලයි තිබ්බෙ..  


මංචිත් මංචි කියවලා හොඳයි කියල හිතුණු
පොත් පත් කීපයක්ම මේ එකතුවට එකතු කළා
      ඒ වගේම මුලම වතාවෙ මංචිල දානෙ දෙන්න යන දවසෙදි ඒ දරුවො පහුවෙනිද තිබුණු උත්සවේකට සැරසිලි කර කරයි හිටියෙ..වැඩි වියදමක් නැති සරල දේවල් වලින් ඒ දරුවො කරපු නිර්මාණශීලී නිර්මාන සැරසිලි දැක්කම මංචිට හරිම ආස හිතුණා..   ඉතින් දානෙ වැඩ පටන් ගන්න පැය 3-4කට කලින්ම අපි එහෙට ගිහින් හිටපු නිසා..මංචිටත් පුලුවන් වුණා එතන හිටපු අක්කල නංගිලා එක්ක එකතු වෙලා ඒ දේවල් වලට හවුල් වෙන්න..


      ඉතින් ඒ ළමයිනුත් අපි වගේම අහිංසක හීන තියෙන..සුන්දර අනාගතයක් ගැන හීන දකින මල් වගේ කියල අඳුනගන්න මංචිට ඒ සුහදත්වය උදව් වුණා...මංචි එදාම තීරණය කළා ආයෙමත් දවසකත් මේ ළමා නිවාසෙට දානයක් දෙන්න ඕනයි කියලා...අම්මට හොරෙන් මේට්‍රන් එක්ක කතා කරලා...එතන ස්වේචඦාවෙන් වැඩ කරන්න පුලුවන් බවත් මංචිට දැනගන්න පුලුවන් වුනා..  


කට්ටිය ඉක්මනටම මාවත් එයාලගෙ සෙට් එකට දාගත්තා... ;)
      ඉතින් ඔන්න ඒ හීනෙන් බාගයක්ම මේ වතාවෙ සම්පූර්ණ කරගත්තා..ඒ කියන්නෙ දානයක් දෙන කොටස..අනික් අතට මංචි ඒ දවස් වල හිටියෙ හරිම හිතේ දුකිනුයි..  ඉතින් උපන්දිනේ දවසෙදිවත් ඒ වගේ අහිංසක පොඩ්ඩො ටිකක් (පොඩ්ඩො විතරක් නෙවෙයි..එතන අවුරුදු 4 කෙළි පැටවුන්ගෙ ඉඳලා උසස් පෙළ පන්තියෙ ඉගෙන ගන්න ලොකු නංගිලා වෙනකල්ම දරුවො ඉන්නවා) එක්ක ගෙවන්න ලැබුණු එක හිතටත් ලොකු සැනසීමක් වුණා...ඒ වගේම පවුලෙ අය ඇරුණම මංචිගෙ හොඳම යාලුව වින්දිත් මේ වැඩේට එකතු වුණා... 


බතුයි,පරිප්පුයි.ගෝව කොළ මැල්ලුමයි,තක්කාලි සම්බෝලයයි..
වම්බොටු මෝජුවයි,මාලු ඇඹුල්තියලුයි,පපඩනුයි,කට්ලටුයි..ඇති නේද??
      කෑම නම් ලෑස්ති කලේ පොඩි දරුවන්ට වුණත් කන්න ආසා හිතෙන විදිහට පාට පාට ගොඩකිනුයි..සැර අඩුවෙනුයි..ඉස්කෝලෙ ගිහින් කට්ටිය නිවාසෙට එන්න කලින් ඔක්කොම බෙදල ලෑස්ති කරල වහල තිබ්බා...චූටි පිඟන් චූටි අයට...ලොකු පිඟන් ලොකු අයට.....ඒ වගේම වෙජිටේරියන් අයට අයට මස්-මාලු බෙදන්නෙ නෑ...ඒ විදිහට පිළිවෙලට කෑම ටික බෙදන්න අපට ගොඩක් උදව් වුණේ..ඕ ලෙවල්ස් කරල ප්‍රතිඵල එනකල් ඒ දවස් වල ගෙදර හිටපු උදේනි නංගියි..නිසංසලා නංගියි...හොර ලෙඩ අරන් එදා ගෙදර නැවතිලා හිටිය අනික් නංගිලා ටිකයි.. ඔය පහල තියෙන පිංතූරෙ ඉන්නෙ ඒ නංගිල දෙන්නයි..මංචිගෙ අම්මයි...ලොකු අම්මයි.... 


මෙහෙමයි හැමදේම ලෑස්ති කෙරුණෙ...
      කෑම ලෑස්ති වුණාට පස්සෙ අපි ඉස්කෝලෙ ඇරිල අනික් කට්ටිය එනකල් බලාගෙන හිටියා..ඒ අතරෙ නංගිලා මාවයි වින්දිවයි වටේම එක්කගෙන ගිහින් එයාලගෙ පාඩම් කරන තැන්..කාමර..හැමදේම පෙන්නුවා..   හරිම ලස්සනට පිළිවෙලට ඒ තැන් තියාගෙන තිබුණා...


ඔන්න දැන් අපි කන්නයි යන්නෙ...
      එතන හිටපු දරුවන්ගෙන් තුන් දෙනෙක්ම යන්තම් වයස අවුරුදු 4ක් පිරුනු පුංචි දරුවො.. ඒ පොඩ්ඩන්ව දැක්කමනම් මංචිට හරිම දුක හිතුණා...  දෙවියනේ..අම්මගෙයි තාත්තගෙයි උණුසුමේ හැදෙන්න ඕන වයසෙ ඉන්න අහිංසක පැටව් තුන්දෙනෙක්නෙ..අක්කල ටික තමා එයාලව ආදරෙන් බලාගන්නෙ...කවන්නෙ පොවන්නෙ..එතන හිටපු සෙනුරි කියන නංගි මංචිත් එක්ක ගොඩක් යාලු වුණු නිසා..එදා නම් එයාට කැව්වෙ මංචිමයි...බොහොම අමාරුවෙන් තමයි බත් ටික කවාගත්තෙ හැබැයි....


මේ ඉන්නෙ පොඩිම තුන්දෙනා...
      කෑම කාලා කට්ටිය ඔක්කොමල එක්ක කතා කර කර ඉඳල ගොඩක් හවස් වෙලා තමා මංචිලා ආපහු ගෙදර ආවෙ..ඒ දරුවන්ට අහිමි වෙලා තියෙන දේවල් දැක්කම නම් අපට ජීවිතේ අහිමි වෙලා තියෙන්නෙ මොනවද කියල හිතෙනවා....බලන්න මේ පැටවුන්ගෙ හිනාවෙ ලස්සන....මෙච්චර දුකක් හිතේ තියෙද්දිත්...  ඇත්තෙන්ම එදානම් මංචිට හරිම සතුටු දවසක්...කාලයක් තිස්සෙ තිබ්බ ලොකු බලාපොරොත්තුවක් ඉටු වුණු නිසාම විතරක් නෙවෙයි..ඒ නංගිලා අතරින් කීප දෙනෙක්ම මංචිගෙ යාලුවො ගොඩටත් එකතු කරගන්න පුලුවන් වුණු හින්දයි...

      ඉතින් එදා මංචි අර ස්වේඡාවෙන් වැඩ කරන්න තියෙන ක්‍රම සහ විධි ගැනත් වැඩි දුර හොයාගත්තා..ඉස්සරට වඩා දැන් ඒකට ක්‍රමවත් වැඩපිලිවෙලත් තියෙන බව තමා අලුත් මේට්‍රන්ගෙන් දැන්ගන්න ලැබුනෙ...මංචි ලංකාවට ගිය කාලෙක අඩුමගානෙ මාසෙකට හරි ඒ අදහසත් සැබෑවක් කරගන්නවමයි...ආයෙමත් නිවාඩුවට ගියහම එයාලව බලන්න එන්න පොරොන්දු වෙලයි මංචිලා එදා ගෙදර ආවෙ...එමින් ගමන් කැළණියත් වැඳපුදාගෙන එන්න පුලුවන් වුණායින් මංචිගෙ උපන්දිනේ සම්පූර්ණ වුණා කිව්වොත් හරියටම හරි..... 



 ප.ලි. :
      ඔයාලත් ඔයාලගෙ ජීවිතේ වැදගත් දවසක් සමරන්න මේ වගේ දෙයක් කරන්න හිතාගෙන ඉන්නවනම්...ශිල්ප ළමා සංවර්ධන මධ්‍යස්ථානය හොඳ තැනක් ඇත්තෙන්ම...දානෙ වේලකට සල්ලි වලින් උපකාර කරන්න පුලුවන්කමත් තිබුණ වුණත්..තමන්ම සකස් කරන් යනවනම් ඔයාලගෙ සතුට දෙගුණ වේවී..අනික් අතට නිතරම දෙන කෑම ජාති වලට වඩා පොඩි වෙනසක් එකතු කරගන්න බලන්න...


      උදාහරණයක් විදිහට..ගෝවාකොළ මැල්ලුම මංචි යෝජනා කළේ ඒක මංචිගෙ ප්‍රියතම මැල්ලුම නිසයි... ඒකට එයාලත් ගොඩක් ආස වුණා...මොකද ගොඩක් අය කරන්නේ කෑම වේලකට මුදල් දෙන එකයි..එහෙම වෙලාවට නිවාසෙන් හදල දෙන්නෙ එකම කෑම වට්ටෝරුවක තෝර ගත්ත කෑම කිහිපයකුයි....අපට වුණත් හැමදාම එහෙම කන්න ගියහම එපා වෙනවනෙ නේද...???


      හයිලන්ඩ් කිරි සහ කිරි ආහාර නිශ්පාදන කර්මාන්තශාලාවට යන පාරේ පිහිටල තියෙන...නාරාහේන්පිට පොලිසියට අල්ලපු වත්තෙ තමයි මේ මධ්‍යස්ථානය පිහිටල තියෙන්නෙ...හරියටම කිව්වොත් 45/92,නාවල පාර,නාරාහේන්පිට,කොළඹ 5 කියන ලිපිනයේ...


0115643001
0112501668 කියන දුරකතන අංක වලින් ඕනම විස්තරයක් අහගන්න පුලුවනි...


   ප.ප.ලි : 
      මේ දරුවන්ගෙ ඡායාරූප ගත්තෙ මේට්‍රන්ගෙ අවසරය ඇතුවයි..සමහර දරුවො නම් ඡායාරූප ගන්නවට කැමැත්තක් නෑ..එයාලාගෙ ඉස්කෝලෙ යාලුවන් වත් සමහර වෙලාවට දන්නෙ නැතිලු මේ දරුවො නිවාසෙක ඉඳන් පාසල් එන දරුවො බව..ඒ නිසා තමයි ඒ දරුවන්ගෙ ඦායාරූප අඳුනගන්න අමාරු වෙන විදිහට වෙනස් කරලා තියෙන්නෙ...උඩම පින්තූරෙ ඉන්න දෙන්න නම් ඒකට අකමැත්තක් නෑ කියාපු හින්දයි පින්තූරෙ දැම්මෙ හොඳේ....  


      ඔයාලත් මෙහෙම දරුවො එක්ක ගතපු පින්තූර ප්‍රසිද්ධියෙ පල කරනවනම් කරුණාකරලා එයාලගෙ කැමැත්තකින් තොරව අනන්‍යතාවය හෙළි නොකරන්න වග බලාගන්න.....හොඳද යාලුවනේ.....  



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...