වන සිවුපාවුන් සහ දෙවි දේවතාවන්....

     

     ඇත්තෙන්ම පහුගිය දවස් වල වියමන දිහා එන්න තියා බලන්නවත් ඉස්පාසුවක් තිබුනෙ නෑ..විභාග වැඩ කටයුතු නිසා මනසට විවේකයක් තිබුණෙ නෑ වගේම..ජීවිතේට කඩා වැටුණු උල්කාපාත වැස්සක් එක්ක හදවතත් එක්තැන් වෙලා ජීවිතේම එපා වෙලා තමයි මංචි හිටියෙ.... (දැනට ඒ අසනි වැස්ස ගැනනං අහන්න එපා යාලුවනේ... මොකද තවමත් වැහැලා ඉවර නැති නිසා... )  හිතේ ප්‍රශ්ණත් එක්ක විභාගෙට පාඩම් කරන්න උණාම ඉතින් වෙන සංතෑසිය යාලුවන්ට වැටහෙනව ඇතිනෙ...  



     ඉතින් ඔයාලා තරහ වෙලා නැතුව ඇති කියලා හිතනවා..මොකද පුද්ගලික කාරණාවක් මත පහුගිය සතියක් විතරම බ්ලොගේ වහලම දාන්න සිද්ධ වුණා..ඉතින් හැමදාම පුරුද්දට වගේ ඔලුව දාලා බලන සහෘදයො ටික රස්තියාදු වෙන්නත් ඇති..ඒත් වෙන කරන්නම දෙයක් නොතිබුණු නිසා තමා එහෙම පියවරක් ගත්තෙ..ඒ ගැන මංචිට සමාව දෙනවා නේද...???  


     ඇත්තෙන්ම ඒ කාලයෙදි මූණු පොතේ පණිවිඩ එවලා මංචි ගැන හොයලා බලපු යාලුවන්ට බොහොම පිං...   ඔන්න ආයෙමත් මකුළු පැංචිගෙ වියමනේ දොරගුළු විවරයි... 


     මංචිගෙ ජීවිත කාලෙ ගෙවුණු අවුරුදු 23ටම ආපු කරදර,වේදනා දරාගන්නත් බැරි තරම් වැඩිම කාලෙ තමා මේ... ඒ වගේම ඒ හිත් වේදනා බලාපොරොත්තු කඩවීම්,හීන බොඳවීම් අතර මැද්දෙ වගකීම් යුතුකම් අරමුණු ගැනත් නොහිතාම ඉන්න බැරි වීම නිසා හදවතට දැනුනෙ ලොකු පීඩනයක්...  


     කොහොම වුණත් මගේ ප්‍රශ්ණ පත්තරේ ගැන ඔයාලට වාර්තාවක් දෙන්න මංචිගෙ අදහසක් නෑ..   ඒත් ජීවිතේ අමාරු කාලෙකදි සිද්ද වුණු අදගන්නට බැරි තරම් වේදනාත්මක වුණත්...ජීවිතේට ලොකු පාඩමක් කියා දීපු අමාරුවෙන් වුණත් හිතන්නට වටින යමක්....අත්දැකීමක් කියන්නයි හිතුවෙ...  


     ඔන්න ඉතින් කෙලින්ම කතාවට බහින්නම්කො..අපි හැමෝටම ජීවිතේ කරදර කාල තියෙනවනෙ...ඒ වෙලාවට හිත හදන්න..දුක තුනී කරන්න...උදව්වක් කරන්න බැරි වුණත් අපේ දෙයක් අහන් ඉන්න ලඟින් ඉන්න අම්මයි තාත්තයි... යාලුවො ටිකයි තරම් වටින වෙන කිසිම සැනසීමක් නැහැ කියලා මං කිව්වොත් යාලුවො හැමෝම වගේ ඒකට එකඟ වේවි නේද..??  


     මංචි එයාගෙ යාලුවන්ට මොන තරම් ආදරේද..හිතවත්ද කියලා වියමන එක්ක දිගටම එකතු වෙලා හිටිය ඔයාල දන්නවා ඇතිනෙ නේද..??     කොටින්ම යාලුවෙක් වෙනුවෙන් පණ වුණත් දෙනවා...ඒත් මංචිගෙ හදවතේ ඒ තරම් ඇතුලටම එන්න මේ මුලු ජීවිත කාලෙටම පුලුවන් වෙලා තියෙන්නෙ බොහොම ටික දෙනාටයි...එහෙම කිට්ටු වුණු අය අතරින් කවුරුවත් ඒ විශ්වාසෙ කඩ කළේ නෑ මේ අද ඊයේ වෙනකල්ම...  


     ඒත් යාලුවනේ ජීවිතේ තනි වුණු වෙලාවට තමයි අපේ ලඟින් ඉන්න අයගෙ සැබෑ ස්වරූපය  අපි ඉදිරියෙ දිග ඇරෙන්නෙත්...   ලංකාවෙ අම්මලා තාත්තලාගෙන් ගොඩාක් ඈතට වෙලා වසීලීස්සගෙ රටේ තනිවෙලා දරාගන්න බැරි තරම් ප්‍රශ්ණ වලට මූණ දෙන්න වුණාම ඇත්තෙන්ම මංචිලට යාලුවො තමා පවුලෙ අය වගේ ලඟින් ඉන්නෙ...


     ඉතින් එහෙම මංචි හොඳම යාලුවෙක් කියලා හිතපු කෙනෙක් හදිස්සියෙම එයාට බොරු මූණක් පෙන්නගෙන හිටපු වංචාකාරියක් කියලා දැනගත්තාම මංචිට දැනුනෙ දරාගන්න බැරි තරම් දුකක්...   ඒ වගේම තමන් ගැනම තරහක්..ලොකුම මෝඩකම කියන්නෙ කලින් වතාවකදිත් දෙපිටකාට්ටු වැඩක් කරලා මංචිගෙ අතටම අහු වෙලත්..පස්සෙ එයා හැදිලා කියලා විස්වාස කරලා යාලුකම නොබිඳ ඉන්න මංචි මීට කලින් වතාවක තීරණය කරලා තිබුණු එකයි... 


     මේ වතාවෙ එයා කරලා තියෙන්නෙ සමාව දෙන්න බැරි තරම් වැරැද්දක්..  මංචි යාලුකමේ විශ්වාසය නිසාම කියපු පුද්ගලික දේවල්...හදවතට සංවේදි දේවල් වෙන අය එක්ක කිය කිය..ඒක හිනාවට කාරණයක් කරගන්න තරම් එයා පහත් තත්වෙකට වැටිලා..අනිත් මිනිස්සුන්ට ඕන දෙයක් හිතලා කැමති විදිහට හිනා වුණාට අනේ මට නං කමක් නෑ... ඒත් මට දරාගන්න බැරි ඒ වංචාකාරි මගේ මූණටම තවමත් පෙන්නන යාලුකමේ දේවතා එළියයි...   ඔය වගේ දිව දෙකේ මිනිස්සු මංචිට පෙන්නන්න බෑ... 


     ඒ රැවටිල්ල දරාගන්න බැරි නිසාම මංචි කළේ එයාගෙ පුංචි කාලෙ ඉඳන්ම විශ්වාසණිය යාලුවා වුණු වින්දිට කතාකරන්න වියදම් වෙන සල්ලි ගැනත් නොහිතම ලංකාවට ඇමතුමක් ගත්ත එක..හැමදාම වගේ මංචිගෙ මූණට හිනාවක් ගේන්න ඒ සුරංගනාවිට පුලුවන් වුණා වගේම.. ඒ වගේම තරහටයි වේදනාවටයි මංචි ගන්න ගිය අනුවණ තීරණයකින් එයා මාව ගලව ගත්තා..  


     යාලු වෙසින් හිටපු වංචාකාරිගෙ ඇත්ත එළි වුණාම මංචිට නං හිතුනෙ මූණටම ලුණු ඇඹුල් ඇතුව හොඳ දෙකක් කියන්න වුණත්..වින්දි ඒ ගැන කිව්වෙ බොහොම බුද්ධිමත් දෙයක්..   දැනටම එයා මංචිගෙ ජීවිතේ ගැන ගොඩක් දේවල් දන්න නිසාත්..මෙහේ ඉන්න කාලෙදි මූණිච්චාවට හරි උදව්වට කෙනෙක් ඉන්න වුවමණා නිසත් එයාට  මොකුත් නොකියා අතේ දුරින් තියාගෙන ඉන්න එක තමා හොඳ කියලයි වින්දි නං කියන්නෙ..ඒත් මංචිට එහෙම බොරු මූණු පෙන්නං ඉන්න එක ඒ හැටි පුරුදු දෙයක් නෙවෙයි..ඉතින් ඒ අදහසට මට දැනුනෙ රැවටිල්ලක් විදිහටයි.. ඒත් වින්දි නං කියන්නෙ එයාට මංචිට ඒ තරම් ලොකු රැවටිල්ලක් කරන්න පුලුවන්නං..ආත්මාරක්ශාව වෙනුවෙන් අපි එහෙම දෙයක් කරන එක වරදක් නෙවෙයි කියලයි.. 


     බලාගෙන ගියාම ඒකත් ඇත්ත.. සාධාරණ විදිහටම ජීවත් වෙන්න ගියොත් හැමදාම වෙන්නෙ රැවටෙන්නයි...කොහොම වුණත් ආපහු නම් යාලුවො ලං කරගන්න කලින් මංචි දෙපාරක් නෙවෙයි සිය දහස් වාරයක් හිතනවා කියලා හිතාගත්තා මේ වතාවෙනම්...


     හරි දැන් ඒ කිව්වෙ වංචාකාරියක් ගැන සිදු වීමක්නෙ..ඒ අතරෙදි මංචිගෙ ලඟම දේවතාවියක් වගේ යාලුවෙකුත් ඉඳලනෙ වැඩිය ආලවට්ටම් නොදැම්මට.. ඒ තමා මංචිගෙ රූමා...   ඒ අක්කණ්ඩි ඉස්සර ඉඳලම මංචිගෙ හොඳ යාලුවෙක් වුණත්..මේ තරම් හොඳ හදවතක් තියෙන සහෝදරියක් බව දැනගන්න මංචි ඇත්තෙන්ම පරක්කු වුණා බොහොම වැඩියී... 

    හිතේ දුකටයි..පීඩනයටයි..මංචි නටපු පිස්සු මලසමයං ඔක්කෝමත් ඉවසගෙන..මංචිව අම්මෙක් වගේ බලාගත්තේ මංචිගෙ රූමා මිස වෙන කවුරුවත් නෙවෙයි.. උයන එක තරම් ඒ පිස්සි කරන්න කම්මැලි තවත් වැඩක් නැතුව ඇති..ඒත් මංචි හිත බිඳිලා...   දවස් ගනං නොකා නොබී ඉඳිද්දි...එක එක කෑම උයලා...එහෙම නැත්නම් එයාගෙ වියදමින් කෑම අරගෙන ඇවිත් ඒත් මංචි කන්නෙම නැත්නම්..එයා තමා කටක් දෙකක් හරි බලෙන්ම කැව්වෙ... දවස තිස්සෙම මංචි අඬනකොට ලඟින් ඉඳගෙන සනසන්න එහෙම අක්ක කෙනෙක් නොහිටියනම් මෙලහකට මේ බ්ලොග් සටහන ලියන්න මංචියෙක් මෙතන නොහිටින්නත් ඉඩ තිබුණා ඇත්තෙන්ම....  

     මංචිට ලෝකෙ පෙරළෙන තරම් ප්‍රශ්ණ තිබුණට විභාග කියන ඒවා මංචි වෙනුවෙන් නතර වෙන්නෙ නෑ නේ නේද යාලුවනේ..ඉතින් ඔහොම විභාගයක් තිබුණු දවසක..ඒ වෙනුවෙන් පාඩම් කරපු කිසිම දෙයක් මතක නැති නිසා විභාගෙ දවසෙ උදේ මංචි හිටියෙ හාර්ට් ඇටෑක් එකක් එන තරම් බයේ...පුදුම පීඩනයකින්...    විභාගෙ තිබ්බෙ හවස 3ට...ඉතින් රූමා අක්කණ්ඩි එයාගෙ උදේ දේශන ඉවර වෙලා ගෙදර එද්දි  මංචි හිතින් දරුණු විදිහට කඩා වැටිලයි හිටියෙ..කොටින්ම විභාගෙට නොයා ඉන්නම වගේ තත්ත්වෙකින්..


     සාමාන්‍යයෙන් වේලාසනින් පංති ඇරුණමහම කෙලින්ම ගෙදර ආව දවසක අපි කිසිම කෙනෙක් කරන්න අකමැති දෙයක් තමා ආපහු එළියට බහින එක..අනික මේ හිම වැටෙන..අයිස් උඩ ලිස්සල වැටෙන...   එළියට බැස්සම හුස්ම හිර වෙන තරම් අමාරු...ඇඳුම් තුන හතරකුයි බරට බරේ හිම කබායකුයි නැතුව එළියට බහින්න හිතන්නවත් බැරි කාලේ...ඒ වගේ කාලෙකදි අර අක්කණ්ඩි කළේ මංචිට අදහගන්නත් බැරි තරම් පුදුම දෙයක්.. 


     ගෙදර ආපු ගමන් එයා මහන්සි නොබලා මගේ හිත හදලා..මොන ප්‍රශ්ණ තිබුණත් මට මගේ අම්මිගෙ බලාපොරොත්තු කඩ කරන්න යුතුකමක් නැති බව මතක් කරලා දීලා...මාව විභාගෙට යන්න ලෑස්ති කරගත්තා විතරක් නෙවෙයි..යන්න කලින් බුදුන් වැඳලා එයත් මං වෙනුවෙන් ප්‍රාර්ථනා කරලා...   එයත් විභාගෙ තිබුණු ශාලාව ගාවටම මගෙත් එක්ක ආවා අර සීතලේ ආපහු එළියට බැහැලා.. ඒ විතරක් නෙවෙයි මංචිට විභාගෙ තිබුණු පැය තුනක කාලය පුරාම ඒ අක්කණ්ඩි ශාලාව ලඟ එළියෙ තිබුණු බංකුවකට වෙලා හිටියා මට විභාගෙ ඉවර වෙනකල්ම...   මංචි එයාට කොච්චර ගෙදර යන්න කිව්වත් ඇහුවෙම නැති එයා කිව්වෙ...එයා එළියෙ ඉන්න එක මංචිට හිතට හයියක් වෙයි කියලයි...  


     අවංකවම ඒක මට ලොකු හයියක් වුණා.. හරියට ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ විභාගෙ ඉවර වෙනකල් අම්මා ඉස්කෝලෙ ගේට්ටුව ගාව බලාගෙන හිටියා වගේ..හොඳට ලිව්වොත් සතුටු වෙන්නත් නරකට ලිව්වොත් හිත හදන්නත් කෙනෙක් ඉන්නව කියන එකම ලොකු හයියක්.... 


     මට දැන්නෙ ඒ අක්කණ්ඩි මගේම අක්කෙක් වගේ ඇත්තෙන්ම...අර වගේ වංචාකාර යාලුවො ඉන්න මේ බිමේම එහෙම ලේ බැම්මෙන් බැඳුණු සහෝදරියො වගේ අයත් ඉන්න එක හරිම පුදුමයක් නේද..??? එකම දේ... අපි ඒ දෙගොල්ලොම නියම විදිහට දකින්නෙ අපේ ජීවිතේ නරකම කාලෙදි...අසරණම වුණු වෙලාවටයි..


     ඒත් මංචිගෙ අවාසනාවට(අක්කගෙනං වාසනාවටද කොහෙදෝ...හිකිස්) ඒ අක්කණ්ඩි මංචිත් එක්ක මේ රටේ ඉන්නෙ තව මාස දෙකක් විතරමයි..   ඒ එයා පෙබරවාරියෙදි  උපාධිය අරං ලංකාවට යන්න නියමිත නිසා... මොනව කරන්නද ඉතින්..කොහොම වුණත් ඒ සහෝදරත්වය නොදැකම හිටියට වඩා මේ මොහොතෙදි හරි විඳගන්න ලැබුණු එකම වාසනාවක්නෙ... 


     ඉතින් මංචිනං බොහොම ලොකු පාඩම් ගොඩක්ම ඉගෙන ගත්තා මේ සිදුවීම් දෙකෙන්....ඔයාලටත් ජීවිතේට වටින දෙයක් ලැබෙන්න ඇති කියලයි මං හිතන්නෙ...  


     බොරුකාර යාලුවන්ගෙන් ප්‍රවේසම් වෙන්න.........සැබෑම යාලුවො ගැන...විමසිලිමත් වෙන්න.....   වන සිවුපාවුන් වගේ මිනිස්සු අතර දෙවි දේවතාවුන් වගේ මිනිස්සුත් ඉන්න බව අමතක කරන්න එපා..


     ඒ ඇයි දන්නවද.... තරු ගැන ගැන ඉන්න අතර අපට...පුරහඳ මග ඇරෙන්න ඉඩ තියෙන නිසා...  


     එහෙනම් පුරුදු විදිහටම ආයෙත් වියමන පැත්තෙ එන්න හොඳේ යාලුවො ඔක්කොමලම.. මංචිගෙ ජීවිත වියමනේ වියමන් රටා විඳගන්න...