ජීවිත වියමනේ..වියු රටා එකින් එක........

පිළිලය.... 3 (අවසාන කොටස)








     ඇමතුමේ අනෙක් පසින් නැගී ආවේ උපුලිගේ මවගේ කටහඬයි....

     පුතේ ඔයා තාම මගද...?? ඈ ඇසුවේ දුර්වලව ගිය ස්වරයකිනි....

     නෑ අම්මේ මම මේ හොස්පිට්ල් එක ගාවම...රෝහල් වීදියට රථය හරවමින්ම ඔහු කීවේය..මම ඉක්මනට එන්නම්...

     ඔහු රෝහලේ කොරිඩෝව දිගේ දිව ගියේ පිස්සෙකු මෙනි..

පිළිලය.... 2




     පෝය නිවාඩුව දවසේ මහගෙදරටත්,පන්සලටත්  ගොස් පැමිණි උපුලී ආවෙලේ සිට සිටියේ බුම්මාගෙනය...නිරායාසයෙන්ම ඇගේ හැසිරීම් කියවාගන්නට සමත් ප්‍රසන්නට එදා ඒ මුහුණින් කිසිවක් හඳුනාගත නොහැකි විය...වෙනදා ආ-ගිය කතා මතක ආවර්ජන වලින් පිරුණු රාත්‍රි කෑම මේසය මෙදින නුහුරු නිහැඬියාවකින් වැසී ගොසිනි..

පිළිලය.... 1






     අනේ දෙයියනේ මගේ උපුලී........




     නැන්දණියගේ හදිසි දුරකථන ඇමතුම ලද වහාම රෝහලට දුවන්නට නික්මුණ ප්‍රසන්නට තමාත් උපුලීත් විවාහ වීමට පෙර කරන ලද කතාබහක් මතකයට නැගුණේ ඇසිපිය හෙලන ඇසිල්ලකිනි...


     ප්‍රසන්න....අපි දෙන්නා බැඳල බබාලා කී දෙනෙක් හදනවද..?

දුර යන්නම යන්නම ඕනෑ නම්......






නෙතින් නොහඬා සිතින් ඉවසා
ඉන්න යැයි නොකියා...මගෙන්
දුරක පියඹා යන්න හෙට දින
දමා මෙහි තනිවම ඉතින්
හදෙහි ඇවිලෙන වියෝ ගිනි කඳ
නොපෙන්වා සඟවමි නුඹෙන්
ඉතින් සැනසී ඉගිල යනු මැන
නොයන්නැයි නොකියමි මුවින්

අතුරුදන් වූ සුභ පැතුම්.......!!






     කාලෙකින් වියමන පැත්තෙ ගොඩ වුනේ...මේ දවස් වල මංචිගෙ හිතට හරි නෑ..ඒකට හේතුව වවුල් කුමාරයා තව හරියටම සතියකින් වසීලීස්සගෙ රට අතහැරලා ලංකාවට යන එක.. :(( ඉතින් මංචිට කොච්චර දුකද කියලා යාලුවන්ට කියන්න ඕනේ නෑ නේ අමුතුවෙන්..මේක ඉතින් අර වෙනදට නිවාඩුවට ගිහින් එනවා වගේ නෙවෙයි...එයාගෙ උපාධියත් අරන් වෛද්‍යවරයෙක් විදිහට තමයි එයා මේ සැරේ ලංකාවට යන්නෙ..

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...