සැමරුම.......

මහද කෙම්බිම මැදම නිම්නෙක

ගැලූ ජීවන ගඟුල අභියස

කෙදින කවදා පාව විත් නුඹ

රැඳුනිදැයි නොම දනිමි තව මම...

එමතු හද පටකයන් අතරින

හෙමි හෙමින් මුල් රිකිළි ඇද ඇද

දින දිනම තිර ලෙසින් හද බිම

වැඩුණු හැටි නුඹ හොඳින් මතකය...

පිරුණු පිවිතුරු හැඟුම් ''ප්‍රේමය''

නමින් අබිසෙස් දෙමින් දිවි ගඟ

යළිඳු නොහැරෙන ලෙසින් නුඹ වෙත

බැඳුනෙ කෙදිනද නිනව් නැත මට...

නමුදු නුඹ හදවතින් පිබිදුන

සොඳුරු ආදර කුසුම සෙනෙහෙන

මගේ දෝතට නෙළා දුන් ඒ

දිනය අමතක නොවේ.... ඒ අද...!!

එකල හද මල තුටින් ඉපිළින

සතුටු කඳුලින් දෙඇස දිළිසෙන..

විටදි තව තව මවෙත තුරුලුව

නුඹ ද හද බිම පුරා විහිදින...

නැඟුණු මුත් උණු කඳුලු ඉඳහිට

සිනා මිස ඒ කඳුලු කම් නැත

ආදරෙන් ඉතිරෙන උදම් වන

මතකයට පමණෙකි හදේ ඉඩ...

''සෙවිමි ගඟුලක් පිරුණු සෙනෙහස..

නුඹය ඒ සිහිලැල් නදී තෙර...

ඉඳින් නුඹ නැති හෙටක් මට නැත...''

මිමිණු නුඹේ හඬ ඇසේ තව මට...

නමුදු නොමසිතු නොවිරූ දිනයෙක

සිනා බිඳිමින කඳුලු මතු විය..

''අපට අප හිමි නැතිය..දෙමගක

වෙන්ව යමු..''.....ඒ නුඹේ හඬමද....???

හැපී හැපී ගං තෙරෙහි නුඹ ලඟ

නඟා රැළි හඬ-හඬා වැළපිණ

එමතු සුවිසල් රුකක් වූ නුඹ

බිඳක් මුදු කඳුලෙකින් නොසැලින...

ඉතින් නික්මෙන රිසින් මහදින

මුදන්නට කා වැදුනු මුල් රැස..

සැරෙන් වැරයෙන් අදින කල නුඹ..

මහද සහසක් කඩට වෙන් විය..

තවත් අහුලාගන්න සරිලන

බිඳක් වත් එහි නොමැත ඉතිරිව..

නුඹේ සෙවණින් තොරව වියලුන

ගඟෙත් අද බිම් ලකුණු පමණය..

නමුදු තවමත් පැරණි ඉවුරක..

හෙමින් වැළපෙන මදනලක් ඇත

ඇසූනු මොහොතක බිඳක් නුඹේ හඬ..

සිනාවක් දිදුලයි ඇගේ නෙත....!!!!

෴මංචි෴

2012.02.22

(වෙන කොහෙදි හරි වෙනත් නමකින් මේ කවිය කියවලා තියෙනවනම් ඔන්න..ඒත් වෙන කවුරුවත් නෙවෙයි ඒ මංචිම තමයි හොඳේ....)