පිළිලය.... 1

     අනේ දෙයියනේ මගේ උපුලී........




     නැන්දණියගේ හදිසි දුරකථන ඇමතුම ලද වහාම රෝහලට දුවන්නට නික්මුණ ප්‍රසන්නට තමාත් උපුලීත් විවාහ වීමට පෙර කරන ලද කතාබහක් මතකයට නැගුණේ ඇසිපිය හෙලන ඇසිල්ලකිනි...


     ප්‍රසන්න....අපි දෙන්නා බැඳල බබාලා කී දෙනෙක් හදනවද..?


     ම්ම්ම්....ප්‍රසන්න මදක් කල්පනා කළේය.....මම බබාලා හදන්න කැමති නෑ..


     උපුලිගේ උපුලක් වැනි මුහුණ අඳුරු වූයේ බලාගෙන හිඳිද්දීමය...ඒ මොකද ඒ...?


     මම අහල තියෙනව දරුවෙක් ඉපදෙද්දි දැනෙන වේදනාව සමහර අම්මලාට දරාගන්න බැහැ කියලා...ඔයා අතේ පුංචි ඉදිකට්ටක් ඇනුණත් ඉවසන්න බැරුව අඬන කෙල්ලනෙ අනේ... කොහොමද එහෙම වේදනාවක් ඔයාට දරන්න දෙන්නෙ මම....තමා එසේ කීවද සැබෑ හේතුව එයම පමණක් නොවන බව ඔහු හිත යටින් දැන හුන්නේය..


     හ්ම්ම්.... ඒ වුණාට ඔයා අහලා නැද්ද...කාන්තාවක් මවක් නොවුණොත් ඒ කාන්තාව ගැහැනියක් වශයෙන් අසම්පූර්ණයි කියලා.......


     හරි මගේ කෙල්ලේ...ඔයා මට විතරක් සම්පූර්ණ  වුනොත් ඇතිනෙ...නේද??? ඉතින් ඔයා අම්මා කෙනෙක් වුණේ නෑ කියලා මට ඔයාගෙ කිසිම අසම්පූර්ණ කමක් පේන්නේ නෑ..... දඟකාර දෙනෙතින් ඇගේ අඟ-පසඟ දිහා මල්සර බැල්මක් හෙලමින්ද ඇසක් ගසමින්ද තමන් එදා එම කතාව මගහැරී අකාරය ප්‍රසන්නට අද වාගේ මතකය...


     ඒ උපුලිත් තමාත් දරුවන් ගැන කතා බහ කළ පළමු අවස්ථාවයි....ඉන් පසුව පෙම්වතුන් ලෙසත්,අඹු සැමියන් ලෙසත් ගිණිය නොහැකි වාර ගණනාවකදී ඔවුන් මේ ගැන වාද විවාද කළා නොවේද...  ඒ සෑම වාරයකදීම තමා දරුවකු හැදීම ගැන විරුද්ධව කී වචන ප්‍රසන්නගේ සිතේ රැව් දෙන්නට වූයේ එක් බොත්තමක් එබූ කළ දිගහැරෙන්නට ගත් චිත්‍රපටයක් වැනි වූ දර්ශන පෙළක්ද සමගිනි....


     ''ඩිං''


     විදුලි සෝපානයේ කන් හිරිවට්ටන සීනු නාදයෙනුත්,දෙපයට දැනුණු සියුම් ගැස්මෙනුත් එය බිම් මහලට පැමිණිය බව දැනුණු ප්‍රසන්න දොර හැරෙන හිඩසට රවාගෙන සිටියේ දුවන්නට සැරසෙන මලල ක්‍රීඩකයෙක් මෙනි....


     රිංගා ගත හැකි තරමේ ඉඩකට දොර විවර වූ වහාම එළියට පැනගත් ඔහු වහා දිව ගියේ තම රාජකාරී රථය වෙතය.. පුද්ගලික බැංකුවක විධායක මට්ටමේ තනතුරක් හොබවන ප්‍රසන්නට සමාගම විසින් සුවපහසු කාර් රථයක් ලබා දී තිබුණේ කාර්‍යාලීය සහ පුද්ගලික ගමන් බිමන් යන දෙවර්ගයටම රිසි සේ භාවිතා කිරීම සඳහාය..


     වායුසමීකරණ යන්ත්‍රය මගින් රථය තුළ ඇති කර තිබුණේ සෞම්‍ය පරිසරයකි..යන්තමට විහිදෙන ගාඩිනියා මල් සුවඳක්ද රථය තුළ පාවෙමින් තිබිණි.ඒ වීන්ඩ්ස්ක්‍රීනයට පහලින් සූක්ශමව සවි කරන ලද කුඩා එයාර් ෆ්‍රෙෂ්නර් බෝතලයෙන් පිටවන සුගන්ධයයි... 


     හදිසියේම අමාරු වී රෝහල්ගත කළ සිය ගැබිනි බිරිඳ ගැන හිත ගින්දරෙන් යන ප්‍රසන්නට මේ කිසිවක් හැඟුනේවත් දැනුනේවත් නැත...තමා වාහනය හරවා ගත් ආකාරයවත් එය ප්‍රධාන පාරට දමාගත්තේ කෙලෙසදැයි කියාවත් ඔහුට නිනව්වක් නොවීය..පුරුද්දට මෙන් යාන්ත්‍රිකව සියල්ල සිදුවෙත්දී ඔහුගේ සිත යළිත් මතකයක පැටළිණි...


     විවාහයෙන් පසු දෙවසරක් ගෙවී ගියද ප්‍රසන්න - උපුලී යුවළ තවමත් දරුවෙකු ගැන නොසිතන්නේ ඇයිද යන්න දෙපාර්ශවයේම වැඩිහිටියන්ගේ කනස්සල්ලටත් හිත් වේදනාවටත් හේතු විය...ඔවුන් දෙදෙනා අතර තමන් දන්නා තරමට පුංචි ගැටුමක්වත් තිබුණේ නැත... කුඩා කාලයේදීම මව අහිමි වූ ප්‍රසන්නට උපුලී බිරිඳක් මෙන්ම මවක්ද වූවාය...එමෙන්ම ප්‍රසන්නද උපුලිට සිය පණ දෙවෙනි කොට ආදරය කළ බව නොරහසකි...සරසවියේදි පෙමින් බැඳුණු ඔවුන් විවාපත් වූයේද තෙවසරක ඇසුරකින් පසුවය...


     යොවුන් වියෙහි අග භාගයේ සිටින යුවලකට දරුවකු ගැන සිතීමට එය සුදුසුම කාලය වෙතත් පුදුමයකට මෙන් ඔවුන් දෙදෙනාම එම ප්‍රශ්නය හමුවේ සිටින්නේ ගොළුවතිණි.. 


     වෙසෙසින්ම තම ලේලිය තමනට කොතරම් ආදරණිය දියණියක වුවද සමාජය ඇය මව් පදවිය නොලැබිය හැකි ගැහැනියක ලෙසින් හංවඩු ගසන කල එම අවමානය දරාගැනීමට ප්‍රසන්නගේ පියා කැමති වූයේ නැත.ඊටත් වැඩියෙන් ඔහුට පරම්පරාව ගෙන යෑමට මුණුපුරෙකු උවමනා වී තිබිණි..නෑදෑයින් අතර පැතිර යන නොයෙක් කට-කතා ආරංචි වුණු උපුලිගේ මවද නිතර නිතර උපුලිට මේ ගැන කන් කෙදිරිගාන්නට වූවාය...


     ළමයෝ.....මොකක් හරි ගැටලුවක් තියෙනවනම් අපට කියන්න....නැත්තම් දොස්තර කෙනෙක්ව වත් මුණ ගැහෙන්න...අක්කට ඔයාගෙ වයස වෙද්දි චූටි පුතාවත් ලැබිලා... දැන් ඉස්සර වාගේ නෙවෙයිනෙ..ඕනම ලෙඩකට දුකකට බෙහෙත් තියෙනවා...අලුත් අලුත් ප්‍රතිකාර විධි තියෙනව...ඕගොල්ලො ඕවා ඉගෙනගෙන ඇතිනෙ අපට වඩා....


     උපුලිගේ නිහඬතාව ඉදිරියේ මවගෙන් ලැබුණේ දැඩි එහෙත් සධාරණ උපදෙසකි....එහෙත් උපුලී කිසිවක් නොකීවාය..ඇගේ සිතේ පෙරළෙන ආශාවද දෙමාපියන්ගේ ආශාවන්ද...සිය සැමියාගේ තර්ක විතර්කද යළි යළිත් සානුකම්පිතව මැන බලමින් ඈ තව දුරටත් මුනිවත රැක්කාය... 


     සත්‍ය කාරණාව දැන සිටියේ උපුලීත් ප්‍රසන්නත් පමණක්මය..............

බිළිඳු දෑසක

එළිය පතමින්

නෙතින් වැලපෙන

   ගැහැනියයි ඔබ...

ඔබේ ළමැදේ

ජීවිතය ලත්

හිතින් වැලපෙන

    පිරිමියා මම....

෴මංචි෴

• පිළිලය....2