පිළිලය.... 3 (අවසාන කොටස)

• පිළිලය.... 1
• පිළිලය.... 2

     ඇමතුමේ අනෙක් පසින් නැගී ආවේ උපුලිගේ මවගේ කටහඬයි....

     පුතේ ඔයා තාම මගද...?? ඈ ඇසුවේ දුර්වලව ගිය ස්වරයකිනි....

     නෑ අම්මේ මම මේ හොස්පිට්ල් එක ගාවම...රෝහල් වීදියට රථය හරවමින්ම ඔහු කීවේය..මම ඉක්මනට එන්නම්...

     ඔහු රෝහලේ කොරිඩෝව දිගේ දිව ගියේ පිස්සෙකු මෙනි..

     පුද්ගලික රෝහලක් වූයෙන් එහි ලෙඩින් බැලීමට නියමිත කාල කඩයිමක් හෝ බාධකයක් නොවීය...වෙලාවට නර්සිං හෝම් එකටම එක්කං ඇවිත්..ඔහුට මද අස්වැසිල්ලක් දැනුණි...

     මාතෲ ඒකකයේ දැඩි සත්කාර ඒකකයට ලඟා වෙද්දි ඔහුගේ හදවතේ ගැස්ම ඔහුගේම දෙසවනට ඇසෙන තරම් විය..

     සිය නැන්දනිය රතු බල්බයක් දැල්වෙන කාමරය අසල පුටුවක් තබාගෙන සිටිනු ඔහුට දකින්නට ලැබිණි...

     අම්මේ.....කෝ උපුලී.....අනේ මට එයාව බලන්න ඕනෙ.....මොකද්ද වුණේ...ඇයි හදිස්සියෙම හොස්පිටල් ගේන්න වුණේ..??ලිස්සලා වැටුණවත්ද??.....මොකක් හරි කරදරයක් වුණාද...??....

     නෑ පුතේ...අනේ ඩිංගක් කළබල නොවී ඉන්න...කෙල්ලව තියටර් එකට ගත්තා පුතේ...

     
     මොකුත් නැතුව උදේ හොඳට උන්නා..මට කියල බත් පිඟානකුත් කවා ගත්තා....මම කුස්සියෙ කිරි එකක් හද හදා ඉන්නකොට තමා කෙල්ල කෑ ගහනවා ඇහුනෙ..වෝටර් බෑග් එක කැඩිලා.. ඒ වුණාට ඒත් එක්කම ලේ පිටවෙලා තිබුණා..මම බය වෙච්ච පාර උඩහ ගෙදර සෝමසිරිගෙ වාහනේ දාගෙන ඉස්පිරිතාලෙ ගෙනාවා...ඒ වෙලාවෙම ඇතුලට ගත්තා..තාම මොකුත් ආරංචියක් කීවෙ නෑ....අනේ පුතේ මගෙ පපුව පිච්චෙනවා..මයෙ කෙල්ලටයි කිරි කැටියටයි අනතුරක් වෙයිද කියලා....අනේ දෙයියනේ නරකක් නං වෙන්න එපා..කොයි තරං පෙරුම් පිරුවද දෙයියනේ මයෙ කෙල්ල අම්මා කෙනෙක් වෙලා ඉන්නවා දකින්න......

     ප්‍රසන්නට ඇසුණේ උපුලිගේ මවගේ විස්තරයේ මුල් කොටස පමණකි...හිස කැරකීගෙන ආ හෙයින් ඔහු පිඟන් ගඩොල් සවිකළ සීතල බිත්තියට අතක් ගසාගත්තේ ය...දෙවියනේ...කුමක් සිදු වේද...??

     අනේ උපුලිට නං කරදරයක් වෙන්න එපා... උපුලිටනං කරදරයක් වෙන්න එපා...අනේ මගේ කෙල්ලට නරකක් සිද්ධ වෙන්න නං එපා.... 

     එක තැන ඉඳගෙන සිටින්නට සංසුන් කමක් නොමැති වූයෙන් ඔහු කොරිඩෝව දිගේ ඉහල පහල ඇවිද්දේය....ගිනි පාගන්නාක් මෙන් ඔහුගේ පියවරක් පියවරක් ගානේ අනේක විධ සිතුවිලි සමග නැග ආවේ බිය නමැති ගින්නයි...උපුලිගේ ජීවිතයට හානියක් සිදු වේද...?? ඔරලෝසුවේ කටු කැරකුණේ ඉබි ගමනිනි.....

     උපුලිගේ දැඩි ඉල්ලීම නිසා තමා දරුවකු හැදීමට එකඟ වූ සැටිත්...මාසයකට පමණ පසු ඇගේ කුසට අමුත්තකු පැමිණ ඇති බැව් ඇය තමාට රහසින් මෙන් පැවසූ හැටිත් ඔහුට සිහි වුණේ...ඈත අතීතයක දුටු සිහිනයක් ලෙසිනි..එදින උපුලී සිටියේ මොනතරම් සතුටකින්ද...රටක් රාජ්ජයක් ලද දිනක මෙන් ඈ ඒ ගැන දහසක් පැතුම් රැස් කළා නොවේද...?? 

     පුංචි පුංචි කොට්ටා උර මසමින්..කුඩා කුඩා සෙල්ලම් බඩු රැස් කරමින් ඈ සිහින මැව් හැටි...ප්‍රසන්න ඈව පරිස්සම් කළේ ඇස් දෙක මෙනි...ඇගේ මව නිවසට ගෙන්වාගත්තේද වැඩි පරිස්සමටය..මාස කිහිපයකින් කරගත  හැකි,දරුවා දුවෙකුද පුතෙකුදැයි දැනගත හැකි ස්කෑන් පරීක්ෂාව පවා කරගත්තේ උපුලිගේ දැඩි ඉල්ලීමටය..එයින් පවා සිය දයාබර බිරිඳටත් දරුවාටත් අනතුරක් වේදැයි ඔහුගේ සිත බිය වූවා නොවේද,...??

     එච්චර පරිස්සම් වෙලත් මෙහෙම වුණේ ඇයි....??? හදිස්සියේම ඔහුට ඇගේ කුසේ සිටින ප්‍රාණියා ගැන විශාල වෛරයක් දැනෙන්නට පටන් ගති.....පව්කාරයෙක්..ඔව්...මම වගේම පවුකාරයෙක්..අම්මව මරාගන්න ආපු පවුකාර කාලකන්ණියෙක්......ඔහු මිට මොලවා බිත්තියට ගැසුවේ දරුවා කෙරෙහි සිතෙහි පැසවන්නට ගත් දැඩි තරහකිනි....

     පුතේ........ ඒ තාත්තාය.... ඔහු පැමිණියේ කොයි වෙලාවේද...?? ඈතින් උපුලිගේ පියාද සිටිනු ඔහු දුටුවේ ඒ මොහොතේය..ඔහු සිටියේ හඬමිනි....

     හදිස්සියේම ශල්‍යාගාර ඒකකයට ඇතුලු වන දොර පියන  විවර විය....

     ඉන් එළියට ආවේ වෛද්‍යවරයෙකි...පිරිස දෙස ඉක්මන් බැල්මක් හෙලූ ඔහු...ප්‍රසන්න දෙසට හැරුණේ..කතාකරන්නට සූදානමිනි...

     I think you are Mrs.Upuli Thennakoon's husband.....?? Mr.Prasanna Thennakoon..??

     Yes Doctor.......ඩොක්ටර් අනේ මගේ වයිෆ්ට කොහොමද...?? අනේ එයා හොඳින් නේද..??ඩොක්ටර් ප්ලීස් මට එයාව බේරලා දෙන්න...ප්ලීස්...

     මිස්ටර් තෙන්නකෝන් මට ටිකක් කතාකරන්න ඕනේ...Please follow me to my office......

     ප්‍රසන්න ඔහු පසුපස්සේ වැටුනේ අවසිහියෙන් මෙනි...දෙපා හිරිවැටී තිබුනෙන් අඩි ශබ්ධය මිසක එහි සංවේදනය ඔහුට නොදැනුණේය...

     කාර්‍යාලයට ඇතුල් වුණු වෛද්‍යවරයා ප්‍රසන්නට හිඳ ගන්නට අසුනක් පෑවේ බැරෑරුම් මුහුණෙනි..ප්‍රසන්නට අසුන් ගන්නට සැලැස්වුවද ඔහු හිඳගත්තේ නැත..ඒ වෙනුවට ඔහු කතාකරන්නට පටන් ගත්තේය....

     මිස්ටර් තෙන්නකෝන්..... ඔයාගෙ වයිෆ් ඉන්නෙ ක්‍රිටිකල් ස්ටේට් එකක..එයාව ඇඩ්මිට් කරපු ගමන් අපි ක්‍රියාත්මක වූනා..ඒ වුණත් ඒ වෙනකොටත් බබා එළියට එන්න උත්සහ කරන්න පටන් අරගෙන...ඔයාගෙ වයිෆ්ගෙ ගැබ්ගෙල තරමක් කුඩා නිසා බබාට සාමාන්‍ය විදිහට එළියට එන්න අමාරුයි.. ඇතුලින් ලේ ගැලීමකුත් සිද්ධවෙනවා.. අම්මයි බබයි දෙන්නම ඉන්නෙ ලොකු අවධානමක...මට ඔයාට පොරොන්දු වෙන්න බෑ අම්මගෙයි බබාගෙයි දෙන්නගෙම ජීවිත ගැන.. ඒත් අපට තියෙන හොඳම හෝප් එක තමයි සිසේරියන් සැත්කමකින් බබා එළියට ගන්න එක.. ඒත් දැනටම බබා තරමක් පහලට ඇවිත් නිසා...ඒකෙන් බබාගෙ ජීවිතේට හානියක් වෙන්න ලොකු ඉඩක් තියෙනවා.....අඩුම ගානෙ අපට අම්මගෙ ජිවිතේවත් බේරගන්න පුලුවන් වේවි.....ඒත් මට ඒකට මිස්ටර් තෙන්නකෝන්ගෙ පර්මිශන් ඕනෙ..... 

     දෙවියනේ...මේ සිදුවුණේ කුමක්ද....??

     ඊලඟ මොහොතේ ප්‍රසන්න සිහිනයෙන් මෙන් කතාකරන්නට පටන් ගත්තේය...කමක් නෑ ඩොක්ටර්......අනේ කමක් නෑ ඩොක්ටර්..ඔහුගේ හඬ උස්ව නැගී එන්නට විය...මට ඒ පව්කාරයව එපා ...මට ඌව එපා...මට මගේ උපුලිව බේරලා දෙන්න ඩොක්ටර් ප්ලීස්....මං වගේ තව පවුකාරයෙක් මේ ලෝකෙට දෙන්න එපා ඩොක්ටර්.......මගේ වයිෆ්ව මට බේරලා දෙන්න....මට ඒ ඇති.........ඔහුගේ හඬ ක්‍රරමයෙන් විලාපයක් බවට පත් විණි....

     එහෙත් වෛද්‍යවරයා කතා කළේ සන්සුන් ස්වරයකිනි.....මිස්ටර් තෙන්නකෝන්ට මේ ඩිසිශන් එක ගැන සම්පූර්ණ විස්වාසද...??

     ප්‍රසන්නට තවත් හිතන්නට දෙයක් තිබුනේ නැත...තමා ,ඉපදෙද්දීම මවගේ ප්‍රාණය නිරුද්ධ කළ පවුකාරයෙකි....එවැනි තවත් අවාසනාවන්ත කාලකන්නි දරුවෙකු තනන්නට ඔහුට උවමනාවක් නැත...නුදුටු දරුවෙකුට වඩා ඔහුට වටින්නේ ඔහුට ජීවිතය දුන් බිරිඳගේ ජීවිතයයි...

     වෛද්‍යවරයා දුන් ලියකියවිලි වලට ඔහු සිය අත්සන තැබුවේ හදිස්සියෙනි..ගතවන මොහොතක් වුවද පමාවට හේතු විය හැක....

     වෛද්‍යවරයා යළිත් ශල්‍යාගාරයට නික්ම ගිය පසු ඔහු කොරිඩෝවේ තනි විය...ඈතින් මවත් පියවරුනුත් බලා සිටින්නෙ ඔහු එනතුරු බව ඔහු දනී..එහෙත් තමා එතනට ගොස් කියන්නේ මොනවාද...??

     කාලය යළිත් ඉබිගමනේ යන්නට පටන්ගත්තේය...

     මොකද පුතේ වුණේ...??

     ඩොක්ටර්ස්ලා ට්‍රයි කරනවා තාත්තේ......ප්‍රසන්න මදක් කල්පනා කළේය...........ඉන්පසු ඔහු තවත් කොටසක් එකතු කළේය......උපුලිව බේරගන්න........

     එතකොට දරුවා......???

     සීලිම දෙස බලා හූල්ලනු හැරෙන්නට ප්‍රසන්නගේ මුවින් පිළිතුරක් පිටවුණේ නැත....

     පැයකට පමණ පසු තියටරයේ දොරට ඉහලින් බල්බය නිවී ගියේය....මද වේලාවකින්...වෛද්‍යවරයා එළියට පැමිණියේ වෙහෙසකර මුහුණිනි.....

     ඩොක්ටර්.....??උපුලී....

     she is out of danger now...but......I'm very sorry about the baby....!!

ඔහු කීවේ පසුතැවිලි වන හඬකිනි...

     කුමක් කියන්නදැයි ප්‍රසන්නට නිනව්වක් නොවීය...ඔහු සිනා නොවුන මුත්...හදිසියේම සිනාසෙන්නට ඇති වූ ආශාව ගැන ඔහුට තමා ගැනම පුදුම සිතිණි....තම ලෙයින් නිමැවූ දරුවා අහිමිව ගොස් නොවේද......??එහෙත් උපුලීට කරදරයක් නැත......

     උපුලිගේ මවගේ දෑසින් කඳුලු වෑස්සෙනු ඔහු නිහඬවම බලා සිටියේය..ඇගේ සැමියා ඈව සනසමින් සිටියද ඔහුගේ දෑසේද කදූළුය....කොටින්ම තම පියාද හඬමින් සිටියේය....තමාට පමණක් කඳුලු නොගලන්නේ ඇයි....???

     ප්‍රසන්න තම බිරිඳගේ ඇඳ අසලින් සෙලවුණේවත් නැත....ඇගේ ජීවිතය බේරුණේ යාන්තමිනි.....උපුලිට සිහිය එන විට මධ්‍යම රාත්‍රියද පසුවී තිබිණි..... අමාරුවෙන් දෑස් හැරගත් ඇය වටපිට බලන්නට වූයේ තමා සිටින තැන හදුනාගන්නට මෙනි...

     ප්‍රසන්න වහා වෛද්‍යවරයා කැදවාගෙන ආවේ..සිහිය ලද වහාම එසේ කරන්නට උපදෙස් දී තිබූ හෙයිනි....උපුලිගේ තත්ත්වය නිරීක්ෂණය කළ වෛද්‍යවරයා ඇඳ ඉහපතේ යම් සටහන් කිහිපයක් යොදා ඉන්පසු හැරුණේ උපුලී වෙතටය...මේ වන විට ඇයට යාංතමින් කතා කරගත හැකි තරමේ ශක්තියක් ලැබී තිබිණි...

     උදරය වේදනාවකින් ඇදුම් කයි...ඈ අමාරුවෙන් හඬ අවදි කළේ එකම එක ප්‍රශ්නයක් අසන්නටය...

     ඩොක්ටර්....මගෙ පුතා.....???

     වෛද්‍යවරයා මදක් නිහඬව සිට සිය හඬ අවදි කළේය...ඔයාව ඇඩ්මිට් කරද්දි ඔයාගෙයි බබාගෙයි දෙන්නගෙම ජීවිතේ ලොකු අනතුරකයි තිබ්බෙ..වාසනාවට ඔයාගෙ මහත්තයාගෙ කැමැත්ත ඇතුව සැත්කමක් කළ නිසා අපිට ඔයාගෙ ජීවිතේ බේරගන්න පුලුවන් වුණා..ඒත් we are very sorry Mrs.Thennakoon..අපට ඔයාගෙ දරුවව බේරගන්න බැරි වුණා.....

     වෛද්‍යවරයා යන්නට ගියේය....පුදුමයකට මෙන් උපුලී හැඬුවේ නැත..ඇගේ දෑස් මලාණිකව අරමුණකින් තොරව හිස්ව ගොස් තිබිණි....ප්‍රසන්න ඇඳ අසල හිදගෙන ඇයට කතාකරමින් සිටියේ ය..... එහෙත් උපුලී කිසිවක්ම කීවේ නැත... ඇය සිටින්නේ කම්පනයෙන් විය යුතුය...දවස මුළුල්ලේම වරින් වර ඇගේ දෙතොල් පමනක් යාන්තමින් සෙලවිණි...

     හදිස්සියේම උපුලී ප්‍රසන්නගේ අතින් සිය අත ඉවතට ඇදගත්තාය... ඈ කොහේදෝ බලාගෙනම මුමුණන්නට විය.... ...ඉන්පසු ඈ හැරුණෙ ප්‍රසන්න දෙසටය...

     ඔහේ....ඔහේ...මගෙ දරුවව මරාගත්තා නේද...?? තමුසෙ...ඔව්...තමුසෙ.....තමුසෙට මාව තියාගන්න ඕනකමට..සම්පුරණයෙන්ම තමුසෙගෙම ආත්මාර්තකාමීකමට...තිරිසනෙක් වගේ  මගෙ දරුවව මරාගත්තා නේද.....??? මගෙ අහිංසකයා....මොකුත්ම නොදන්න අර අහිංසකයා...මරාගත්තා...මරාගත්තා...මිනීමරුවා...මිනීමරුවා......

     ප්‍රසන්න යළි ඇගේ අත ගැනීමට උත්සහ කළේය..... එහෙත් ඈ ඔහුව තල්ලු කර දැම්මාය... 

     එපා...එපා මාව අල්ලන්න...එපා...... මිනීමරුවා....

     පලයන් යන්න.....මට පේන්නවත් ඉන්න එපා..මට තමුසෙව දැක්කමත් පිළිකුල්....මගේ දරුවව මරාගත්තා....

මගෙ අහිංසකයා.....මරාගත්තා....උපුලී නොනව්ත්වාම දොඩවමින් සිටියාය.....ඇගේ දෑස වෛරයෙන් පිරී තිබිණි....

     උඋ.....උපුලී....මං කියන දේ.............

   මගෙ දෑහට නොපෙනි පලයන්............................!!!

     තමන්ට....කාලයේ ආපස්සට යා හැකිනම්....නිවැරදි කළයුත්තේ කොතැනදැයි.....ඔහු තවමත් නොදත්තේය.....

෴නිමි෴

(ප.ලි:  ප්‍රසන්න හෝ උපුලිගෙන් කවරෙකු වැරදිද නිවැරදිදැයි මා නොදනිමි...මා දන්නේ මෙවන් මිනිසුන් සමාජයේ වෙසෙන බව පමණකි..ඒ ගැන ඔබ වෙත අදහසක් වෙතොත් මෙහි නොපැකිළ සටහනක් තබා යනු මැනවි..ජීවිත බලාපොරොත්තු  වලින් පිරී තිබුණද..දෛවය ඇතැම් විටක උපුලිලා සහ ප්‍රසන්නලා වෙත ගෙන එන්නේ උමතුභාවයන් සහ ඛේදාන්තයන්ය..බොහෝ මිතුරන් මෙහි අවසානයේ සිනාවක් පැතූ බව දනිමි..මා ඔබේ බලාපොරොත්තු සුන්බුන් කළේනම් සමාවනු මැනවි..)

   ජීවිතය...

කුරිරුය නුඹ

එළි පිටම නොබියව

   හදවත බිඳින...

ආදරය 

සොඳුරුය නුඹ

හදවතට නොදැනෙන්න

   කැබළිති සිඳින...

   ෴මංචි෴