මේක සොඳුරු ලෝකයක්ද..???

     

     පිස්සු විකාර පෝස්ට් එකක් වුණත් ලියන්නම කියල හිත බල කරපු නිසා නිකමට වගේ ලියන්න ගත්තෙ..


     මේ ගැන  මුලින්ම මගෙන් ඇහුවෙ මගේ හොඳම යාලුවා....වින්ධ්‍යා... ඔව්..ඔව්.අර...අඳින්න ගිය තාප්පෙ ඉහේ කඩා වැටුණු වෙලාවෙ මගෙත් එක්ක හවුලෙ බැනුම් අහපු මංචිගෙ පිස්සුම පිස්සු යාලුවා ගැන තමා ඒ කිව්වෙ.. 


     හරි හරි...එතකොට මොකද්ද දැන් වින්ධ්‍යා මගෙන් ඇහුවෙ....මෙන්න මේකයි...


     ඇයි මිනිස්සු ''හැපි එන්ඩින්ස්'' එහෙම නැත්තම් ''සුඛාන්ත'' එහෙමත් නැත්තම් සරලවම කියනවනම් හැම දෙයක්ම හොඳ විදිහට ලස්සනට ඉවර වෙන....අපි හිතු පැතු විදිහෙ අවසානයක් තියෙන කතන්දර වලට මේ තරම් කැමති.....??  


     හ්ම්ම්ම්.....සෑහෙන බොන්න ඕන ප්‍රශ්ණයක් වගේද පේන්නෙ...? 


     ඒත් මංචිට නම් හිතෙන්නෙ වෙන දෙයක්.. ඒ කියන්නෙ මේ ප්‍රශ්ණෙට තියෙන්නෙ හරිම සරල පිළිතුරක් කියන එකයි...


     ඒ කියන්නෙ අපි සැබෑ ජීවිතේ ලේසියෙන් ලබාගන්න බැරි සතුට මායාවක් තුලින් හරි විඳින්න කැමති නිසාය කියන එක...


     වින්ධ්‍යා හරිම සීරියස් මූඩ් එකකින් මේ ප්‍රශ්ණේ අහපු වෙලාවෙත් මංචි හරිම සැහැල්ලුවෙන් දුන්නෙ අන්න ඒ උත්තරේ...


     හරි ඉතින් මේ හදිස්සියෙ දැන් ඕක මතක් වුණේ ඇයි...??? 


     වින්ධ්‍යා එක්ක මේ ගැන බර කතාව නිමා වෙලා බොහොම කල් වුණත්....මංචි පහු ගිය දාක හදිසි හිත් කළකිරීමක් අස්සෙ මූණු පොතේ දාපු ස්ටේටස් එකක් නිසා ඔන්න තව කෙනෙක්ටත් හිතුණලු මේ පිළිබඳ මංචිගෙන් අදහස් විචාරන්න....ඉතින් මගේ විස්තරේ අහන් ඉඳලා එයා මට කියනවා මං ජීවිතේ විඳින්න දන්නෙ නැතිලු....


     ඉතින් මටම හිතුණා ඒක එහෙමවත්ද කියලත්... 


     ස්ටේටස් එක නම් දැම්මෙ...''I hate happy endings'' කියලයි... 


     ඔව් අපි හැමෝම පෘථක්ජන මිනිස්සු....අපි කැමතී අපට ලේසියෙන් ලබාගන්න බැරි දේවල් මනෝ ලෝක වල මවාගන්න....ඒ හැඟීම වෙනත් චරිතයක් ඇතුලෙදි හරි,සුලු කාලයකට හරි විඳගන්න....ඒ වුණත් දිගින් දිගටම ඒ ලෝකය ඇතුලෙ...කිසිම දැනුවත් කමකින් තොරව ජීවත් වෙන්න ගියොත්...අපි හැමෝම අපේම හිත් රවට්ටගන්නවා නෙවෙයිද යාලුවනේ...??  


     හෝව්...හෝව්...දැන්මම ඔන්න මංචිට පිස්සු කියලා කැරළි ගහන්න එපා ඉතින්...හිකිස්....ඔයාලම පොඩ්ඩක් හිතල බලන්නකො...


     බ්ලොග් කියවන ඔයාලා හැමෝම...තමන්ගෙ ජීවිත කාලෙ එක පොතක් හරි කියවලා ඇතිනෙ..එහෙම නැත්තම් චිත්‍රපටයක්,ටෙලි නාට්‍යයක් නොබැලුවා වෙන්න බැහැනෙ...මංචිත් ඔය කෝකත් ආසාවෙන් කරනවා..පොත් කියවිල්ලනම් අබිං කෑවා වගේ ඇබ්බැහිව හිටි කාලත් තිබ්බ ඕං... හිකිස්...  


     ඉතින් බොරු කියන්න වුවමණා නෑ නේ..
     ඔයාලා හැමෝම වගේම මාත් ආස ලස්සන අවසානයක් තියෙන කතන්දර වලටයි...පුංචි කාලෙදිනම් ජීවිතේ සුරංගනා කතාවක්ම තමයි...සුරංගනා කතාවක වගේ මවාගත්ත ලෝකෙක ජීවත් වෙන්න බැරි කමක් නැති වෙන තරමටම ජීවිතේ සැහැල්ලුයි...මතකනෙ මංචිත් වසීලීස්සාගෙ ලෝකේ ජීවත් වුණු හැටි...(එහෙම ළමා කාලයක් අපට තිබුණට සමහර දරුවන්ට ඒ වගේ සැහැල්ලු ළමා කාලයක් වත් නැති බවනම් නොකියාම බැහැ...   ) 


     ඒත් ජීවිතේට අත්දැකීම් එකතු වෙන්න වෙන්න....අපි ඒ සොඳුරු ලෝකයෙන් බැහැර වුණෙ නැද්ද..??ඔව් එතකොට ජීවිතේ සතුටට වඩා එකතු වුණෙ කඳුලු...ඒත් හරි පුදුමෙකට වගේ අපි කියවපු කතන්දරවල...බලපු චිට්‍රපටවල තිබුනෙ කඳුලුමද...??පොතේ පිටු සීය,දෙසීය අතරෙ....චිත්‍රපටයෙ විනාඩී ගණනාව අතරෙ....කොච්චර ඇඬුවත් වැලපුනත්...මොනතරම් අහිමි වීම් වුණත්..අන්තිමේදි හැමදේම හොඳින්ම අවසන් වෙන හැටි....... 


     හරිම පුදුමයක් නේද..??ඒ මදිවට..බලන අපිත් ඒ අවසානයෙන් සතුටු වෙන තරම්...!!!


     ඒ ඇයි කියල කවදහරි හිතලා තියෙනවද....?? 


     පොතක් කියවනකොට....ටෙලියක් බලනකොට...ඔයාලට කවදහරි  දැනිලා තියෙනවද.. ඒ වෘතාන්තයේ ඉන්න සොඳුරු චරිතයක් ඇතුලෙ අපි නොදැනුවත්වම ජීවත් වෙන්න පටන් ගන්න බව...ඒ චරිතයට දැනෙන හැඟීම් අපටත් දැනෙන්න පටන් ගන්න බව....


     ඉතාම හැඟීම්බර පොතක් කියවලා...දුක හිතෙන චිත්‍රපටයක් බලලා..වෙලාවකට අපි අඬන්නෙ ඒ හින්දයි...අපේ හදවතේ ජීවත් වෙන චරිතයට කරදරයක් නරකක් වෙනකොට අපිත් බයෙන් වෙව්ලන්නෙ ඒ නිසයි.....අන්තිමේදි හැමදේම හරියන බව දැන දැනත් අපි අඬනවා...බය වෙනවා....


     අහපු,දැකපු,කියවපු බලපු කතන්දර වලින් කීපයක් හැරෙන්න අනික් ඔක්කොමගෙම වගේ...සභා තොමෝ සතුටින් විසිර ගිය බව ඔයාලට මතකද...??  


     හරි....ඉතින් ඔයාලගෙ ජීවිත කතන්දරේ...එහෙම නැත්තම් ඔයාලගෙ හිතවතුන්ගෙ ජීවිතත් එහෙමද හැබෑටම....???  


     අවංකවම කියනවනම්...මංචිගෙ ජීවිත කතාවනම් අද වෙනකල් ඔහොම හැපි එන්ඩින්ස් තිබ්බෙ බොහොම අතලොස්සයි...එහෙම සතුටින් නිමා වුණාය කියන්න පුලුවන් මකුළු පැංචිගෙ පෙම් පුරාවතෙත් පොඩි දුකක්,පසුතැවිල්ලක් ඉතිරි නොවුණාම නොවන බව මතකනෙ....  


     ඒ වගේම ජීවිතයක....පැය දෙකකින් තියා අවුරුදු ගනාවකින් වත් ''දි එන්ඩ්''කියලා නිමා කරන්න පුලුවන් කතා තියෙනවනම් කොච්චර හොඳද... ඒත් ඇත්තෙන්ම එහෙම නෑ නේ....නිමි වුවද නිමක් නැති කතා මිසක... අන්තිමේදි මේ හැම දෙයක්ම දාලා යනකොටවත් අපේ ජීවිතේ නිමි වුණු කතන්දර එකක් දෙකක් වත් තියේවිද කියලත් සැක හිතෙනවා... 


එදිනෙදා ජීවිතෙන් මොහොතකට බැහැර වෙලා සුන්දරත්වය හොයාගෙන පිටු අතරින් කොච්චර දුර ගියත්...හදිස්සියෙම මංචිට හිතුණා මේ හැමදේම මායාවක් නේද කියලත්...නවකතාවල ඉන්න පරිපූර්ණ චරිත වෙන්න අපට පුලුවනිද...?? ඒ තරම් දයාබර පෙම්වතුන්,පෙම්වතියන් ඇත්තෙන්ම මේ ලෝකේ ඉන්නවද...?? ජීවිතේ පහලම තැනිනුත් පහලට වැටෙන්න ඔන්න මෙන්න ඉන්න වෙලාවක දෙවි දේවතාවුන් වගේ මිනිස්සු ඉබේ පහල වෙනවද...??.....   එහෙම වෙන්නෙ නෑ නේද..??


     දැන් කෙනෙක් කියාවී එහෙම නොවෙන නිසා තමයි...අපි පොත් පත් කියවන්නෙ...චිත්‍රපට බලන්නෙ කියලා....ජීවිතේ තියෙන කටුක යතාර්ථයෙන් මොහොතක් මිදෙන්න ඒ දේවල් ඇතුලෙ ජීවත් වෙන එකේ නම් කිසිම වරදක් නෑ තමයි...  


ඒත් පුදුමෙකට වගේ සමහරුන් ඒ මායාව ඇතුලෙම ජීවත් වෙන්න උත්සහ කරනවා...ඇත්තෙන්ම අපට මුලු ජීවිතේම පොතක් ඇතුලෙ...රුපරාමු පෙළක් ඇතුලෙ ගතකරන්න පුලුවනිද යාලුවනේ...??  


     ඉතින් එහෙම මවාගත්තු ලෝකයෙන් දවසක එළියට බහින්න සිද්ධ වුණොත්....මංචිට දැනුනා වගේ කළකිරීමක්,දුකක්.......ඔයාලටත් දැනෙන එකක් නැද්ද,...???